Ο κόσμος αλλάζει και εμείς βρισκόμαστε υπό την “ηγεσία” ηλίθιων

Γράφει Ο Γιώργος του Κλικ

Το τελευταίο διάστημα, παγκοσμίως, το “φαινόμενο Τραμπ” έχει κατακλύσει τόσο τα καθεστωτικά ΜΜΕ όσο και το διαδίκτυο της αμφισβήτησης.

Από κοντά και το “φαινόμενο Πούτιν”.

Για τα πληρωμένα παπαγαλάκια “ο σατανικός Πούτιν που έχει έμμονη μανία να επιτεθεί στην δημοκρατική Δύση, έβαλε τον άνθρωπο του στην Προεδρία των ΗΠΑ”.

Για ένα μεγάλο μέρος των αμφισβητιών (κυρίως στο εξωτερικό, στην Δύση) ο μεν Τραμπ έχει αρχίσει να παίρνει διαστάσεις “επαναστάτη”, ο δε Πούτιν εμφανίζεται σαν ένα είδος “σωτήρα της ανθρωπότητας”.

Το γελοίο και το απογοητευτικό

Με τα παπαγαλάκια, που είναι τόσο εξαγορασμένοι και γελοίοι όσο και ανιστόρητοι λακέδες, δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς. Αυτοί, ακόμα και αν μεταφέρονταν ως δια μαγείας στην εποχή του Λουδοβίκου του 16ου, ακόμα και γνωρίζοντας το τι θα επακολουθήσει, ακόμα και αν έβλεπαν την γκιλοτίνα να μεταφέρεται στην “Place de la Révolution” (αργότερα “Place de la Concorde”), θα συνέχιζαν να λιβανίζουν τον μονάρχη. Το γλύψιμο είναι στο αίμα του λακέ και, κατά περίεργο τρόπο, εξακολουθεί να αισθάνεται ασφαλής ακόμα και όταν η γη τρέμει καταφανώς κάτω από τα πόδια του. Δεν λέει να το βουλώσει, ίσα ίσα ουρλιάζει πιο δυνατά.

Για τους άλλους όμως, τους αμφισβητίες, θα πρέπει να πούμε τούτο: Μπορούμε παρακαλώ να γίνουμε λιγάκι πιο σοβαροί; Μπορούμε να πάψουμε να νομίζουμε ότι την ιστορία την γράφουν “ιδιοφυείς στρατηλάτες” σαν τον Ναπολέοντα ή “γοητευτικές βασίλισσες” σαν την Κλεοπάτρα;

Είναι δυνατόν να βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και να εξακολουθούμε να καταπίνουμε αμάσητους αυτούς τους μύθους; Είναι δυνατόν να περιμένουμε να μας λύσει το πρόβλημα ένας Πούτιν, ένας Τραμπ, ο Ρομπέν των Δασών ή κάποιος προφήτης;

Στο κάτω κάτω το λέει και η παροιμία: “Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη”. Τι σημαίνει αυτό; Το έχουμε σκεφτεί καθόλου;

Αυτό που θέλει να πει είναι το εξής απλό: Δεν μπορείς να βάλεις μια μίζα στο γάιδαρο και να περιμένεις ο γάιδαρος να ξεκινήσει επειδή πατάς την μίζα. Πρέπει να αντικαταστήσεις τον γάιδαρο με αυτοκίνητο.

Κανείς Ναπολέων και καμία Κλεοπάτρα δεν θα έμεναν στην ιστορία αν οι συνθήκες της εποχής τους δεν ήταν τέτοιες ώστε να παίξουν τον ρόλο τους. Ρόλο κομπάρσου τελικά, γιατί ο αληθινός πρωταγωνιστής είναι πάντα ο λαός. Είτε όταν μεγαλουργεί, είτε όταν διαπράττει τα πιο φρικτά εγκλήματα. Ακόμα και όταν διαιρείται, ο λαός δρα σαν σύνολο, αλλά αυτοκαταστροφικά.

Και ας μην μπερδεύουμε την λέξη “λαός” με την λέξη “άνθρωπος”. Ο λαός ενσωματώνει μια δυναμική που αν βρει διέξοδο προς μια κατεύθυνση μπορεί να ξεπεράσει και να συνθλίψει την βούληση, τις προσδοκίες, τις επιδιώξεις ή τα οράματα του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Εκφράζεται πάντα σαν συνισταμένη και ποτέ σαν συνιστώσα. Είναι ένας τρομερός ποταμός, ο οποίος στην αρχή κινείται εδώ κι εκεί, ύστερα ξεκινάει ρέοντας αργά αλλά αναπόδραστα προς μια κατεύθυνση, και στο τέλος γίνεται ένας πελώριος χείμαρρος που παρασέρνει τα πάντα, τον κάθε άνθρωπο, μαζί και τους Ναπολέοντες και τις Κλεοπάτρες.

Η κατάσταση του κόσμου σήμερα

Μια φούχτα ανθρώπων, οι διαβόητες ελίτ, με όπλο την “δημιουργική οικονομία”, την οικονομία δηλαδή που κατασκευάζει πλασματικές αξίες από το πουθενά, μεθοδεύει διαδικασίες προκειμένου να ανταλλάξει αυτές τις πλασματικές αξίες με πραγματικές, με αξίες φτιαγμένες με την δουλειά και τον ιδρώτα της τεράστιας πλειοψηφίας των κατοίκων αυτού του πλανήτη. Ο σκοπός τους είναι τόσο ξεκάθαρος όσο και ανιστόρητος: Προσδοκούν στην επιστροφή στον Μεσαίωνα, σε έναν “καινούργιο”, high tech, Μεσαίωνα.

Βασικό εργαλείο των ελίτ είναι το λεγόμενο χρέος των κρατών και το χρησιμοποιούν για να καταλύσουν αυτά τα ίδια τα κράτη-έθνη από τα οποία πηγάζουν τα δικαιώματα των πολιτών, πολιτών που οι ελίτ θέλουν να μετατρέψουν σε νέους δουλοπάροικους. Αυτό θα το κατορθώσουν όταν, στο όνομα της αποπληρωμής του χρέους, θα έχουν καταληστεύσει ολόκληρο τον δημόσιο πλούτο των εθνών και όταν, στο όνομα της απλούστευσης της διαδικασίας πληρωμής των φόρων, θα έχουν επιβάλλει στους πρώην πολίτες το ηλεκτρονικό χρήμα εξαφανίζοντας την ρευστότητα από τις κοινωνίες.

Με την επιβολή του ηλεκτρονικού χρήματος οι μεν πολίτες θα απολέσουν κάθε έλεγχο στα περιουσιακά τους στοιχεία, οι δε ελίτ θα μπορούν ανά πάσα στιγμή, με το πάτημα ενός πλήκτρου, να μετατρέπουν τον οποιονδήποτε και για οποιονδήποτε λόγο σε πένητα ή ζητιάνο.

Το όνειρο των ελίτ: ο μονοπολικός κόσμος

Το έλεγε ο Γιωργάκης, θυμόμαστε; “We need a global financial government”, χρειαζόμαστε μια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κυβέρνηση. Κάτι θα ήξερε φαίνεται, αν και είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι μια τόσο “πρωτοποριακή” και σύνθετη έννοια θα μπορούσε να είναι προϊόν της εγκεφαλικής δραστηριότητας του Γιωργάκη.

Το σενάριο των ελίτ έχει όντως και ένα γεωπολιτικό όνομα, το οποίο λέγεται “μονοπολικός κόσμος”. Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, ο μονοπολικός κόσμος ήταν γι αυτούς η μόνη λογική συνέχεια του διπολικού κόσμου που υπήρχε προηγούμενα, γι αυτό και βιάστηκαν να ανακοινώσουν ότι η ιστορία είχε φτάσει στο τέρμα της.

Τα προηγούμενα που μας είχε μαζεμένα το Γ Ράιχ, ο πλούτος της πατρίδας μας και οι πουλημένες ντόπιες ελίτ μαζί με τους προδότες πολιτικούς, θέλησαν να είναι η Ελλάδα το πρώτο θύμα αυτού του εφιαλτικού σεναρίου στην Ευρώπη, σύντομα όμως η επίθεση γενικεύθηκε και σε άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Μέχρι πέρυσι το πράγμα προχωρούσε μέσα στην γενική γκρίνια με τα επίσημα συνδικάτα στο ρόλο του πυροσβέστη και τις αστυνομικές δυνάμεις σε εκείνον του προβοκάτορα. Η νεοφιλελεύθερη μηχανή χτύπησε μπιέλες για πρώτη φορά με το ελληνικό ΟΧΙ. Ακολούθησαν το βρετανικό brexit και οι αμερικανικές εκλογές, ενώ στο βάθος εξελισσόταν μια άλλη ανατροπή των νεοφιλελεύθερων σχεδίων: τα νέα γεγονότα στην Συρία.

Δυστυχώς, η κακιά συνήθεια που έχουμε να ξεχνάμε τα πραγματικά γεγονότα και να εστιάζουμε σε “λαμπερές προσωπικότητες” έκαναν τους ανθρώπους να σταθούν, όχι στο “γιατί”, αλλά στο “ποιος”. Ξεκίνησε έτσι η συζήτηση για τον “ανατροπέα” Τραμπ και τον “σωτήρα” Πούτιν.

Οι ρόλοι του Πούτιν και του Τραμπ

Η βασική σχέση μεταξύ των δυο είναι ότι δεν ασπάζονται αυτήν την νεοσυντηρητική πολιτική. Ο Πούτιν αποδεδειγμένα, εδώ και 15 περίπου χρόνια, ο Τραμπ σε επίπεδο προεκλογικών καταγγελιών και υποσχέσεων, προς το παρόν.

Το ένα ισχυρό χαρτί του Πούτιν είναι η πολύ υψηλή δημοτικότητα του μέσα στην Ρωσία, παρά τις οικονομικές αντιξοότητες και τα βάρη στις πλάτες των Ρώσων. Τα βάρη αυτά προκαλούνται όχι μόνο από την πτώση της τιμής των καυσίμων και τις δυτικές κυρώσεις, αλλά και από στελέχη της ρωσικής κυβέρνησης που είναι οπαδοί του νεοφιλελευθερισμού και λειτουργούν σαν 5η φάλαγγα μέσα στην Ρωσία.

Το άλλο ισχυρό χαρτί του Πούτιν είναι το προηγμένης τεχνολογίας στρατιωτικό του οπλοστάσιο, χωρίς να λαμβάνουμε υπ' όψιν το άλλο, το πραγματικά επίφοβο πυρηνικό οπλοστάσιο της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Στα ατού του αυτά ο Πούτιν προσθέτει μια ομολογουμένως αξιόλογη πολιτική ικανότητα ισορροπιών και συγκράτησης του νεοφιλελευθερισμού στο εσωτερικό και μια ιδιαίτερα εύστροφη εξωτερική πολιτική, είτε στη μορφή της διπλωματικής ευελιξίας, είτε σε εκείνη της αποφασιστικής και ακαριαίας στρατιωτικής δράσης. Φυσικά, όχι πάντα οι ρωσικές επιλογές εξωτερικής πολιτικής και τακτικής βρίσκουν σύμφωνους πολλούς από εμάς που άλλοτε τις θεωρούμε πολύ σκληρές και άλλοτε πολύ ήπιες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι αυτή είναι ρωσική πολιτική και όχι πολιτική “των λαών του κόσμου”. Ο Πούτιν δεν ανέλαβε ποτέ αυτόν τον ρόλο.

Τα μόνα ίσως αντικειμενικά κριτήρια που πρέπει να χρησιμοποιούμε για να κρίνουμε την εξωτερική πολιτική της Ρωσίας είναι αυτά που πράγματι μας αφορούν όλους: Η εναντίωση στην πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και η παγκόσμια απειλή μιας πυρηνικής αναμέτρησης των δυο υπερδυνάμεων. Από την άλλη πλευρά είναι λάθος να αντιμετωπίζουμε επί ίσοις όροις την αντιπαράθεση ΗΠΑ – Ρωσίας όπως αντιμετωπίζαμε κάποτε την αντιπαράθεση ΗΠΑ – ΕΣΣΔ. Τότε επρόκειτο για την μοιρασιά του κόσμου. Σήμερα η Ρωσία προστατεύει την εθνική της ανεξαρτησία και ακεραιότητα, αμύνεται. Σε παλιές σοβιετικές βάσεις του πρώην ανατολικού μπλοκ, σήμερα υπάρχουν τοποθετημένοι νατοϊκοί πύραυλοι που στοχεύουν το ρωσικό έδαφος.

Μπορούμε με ασφάλεια να προσθέσουμε ακόμα ότι κάθε προσπάθεια των ελίτ να ανατρέψουν τον Πούτιν στο εσωτερικό με τις γνωστές μεθόδους των έγχρωμων επαναστάσεων για τα “δικαιώματα” ή να τον δυσφημήσουν στο εξωτερικό με καταγγελίες περί επιθετικότητας και ωμότητας, έχουν πέσει στο κενό και, από ένα σημείο και μετά, ειδικά μετά τις διαρροές των wikileaks, έχουν φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα σε πλατιές μάζες πολιτών στην Δύση. Λέμε στην Δύση, γιατί μέσα στην Ρωσία όπου η ίδια η κρατική τηλεόραση φροντίζει να αναμεταδίδει τα δυτικά ρεπορτάζ, οι καταγγελίες αυτές προκαλούν μόνο ιλαρότητα, προσβολή και οργή.

Τα συνθήματα του Πούτιν είναι ο πατριωτισμός, ο σεβασμός των παντός είδους δικαιωμάτων των εθνών που αποτελούν την Ρωσική Ομοσπονδία και ο σεβασμός των παραδόσεων αυτών των εθνών. Δεν θα έλεγα ότι ακούγεται άσχημα αυτό, ακόμα και αν δεν είσαι Ρώσος.

Το ισχυρό χαρτί του Τραμπ είναι η υποστήριξη από το πλειοψηφικό κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας. Αυτό το κομμάτι που τον εξέλεξε, που δεν παρασύρθηκε από την προπαγάνδα των εταιρικών ΜΜΕ, που δεν ταυτίζει την πρόοδο και τον αντιρατσισμό με το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο της οικονομικής διαπλοκής που εκπροσωπούσε η Κλίντον και που έχει πληγεί ανεπανόρθωτα από την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση των ΗΠΑ. Γιατί η υπερδύναμη βρίσκεται όντως στο χείλος της καταστροφής μετά από την αλόγιστη κατασπατάληση του εθνικού πλούτου και του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, στον βωμό των χρηματοπιστωτικών, των εταιρικών και των στρατιωτικών συμφερόντων που συχνά διαπλέκονται.

Το δεύτερο ισχυρό χαρτί του Τραμπ είναι το μήνυμα του:

“Το μόνο πράγμα που μπορεί να σταματήσει αυτή τη μηχανή της διαφθοράς, είστε εσείς”.

Ακόμα και η έλλειψη γνώσης της αγγλικής γλώσσας δεν εμποδίζει τον θεατή του δίλεπτου αυτού μηνύματος να πιάσει τον παλμό και το νόημα. Η εικόνα μιλάει μόνη της.

Είναι μια εικόνα που δεν απορρέει τόσο από τα γραφεία των υπεύθυνων της προεκλογικής εκστρατείας του Τραμπ, όσο από την ίδια την πραγματικότητα, την δεινή θέση στην οποία βρίσκεται η αμερικανική κοινωνία και οικονομία εξαιτίας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών των τελευταίων 20 με 25 χρόνων τουλάχιστον.

Δεν γνωρίζουμε τι θα κάνει ο Τραμπ σε σχέση με αυτά που υποσχέθηκε. Το πιο πιθανό είναι να προσπαθήσει να αποκαταστήσει την πραγματική οικονομία, αυτήν που βασίζεται στην παραγωγή και στο εμπόριο πραγματικών αγαθών και όχι πλασματικών τίτλων και κεφαλαίων που είναι προϊόντα σπέκουλας πάνω σε στοιχήματα. Και είναι επίσης πιθανό να επιδιώξει αφ' ενός μια εξωτερική πολιτική αποκλιμάκωσης με Ρωσία και Κίνα και αφ' ετέρου μια πολιτική αληθινής καταπολέμησης της τρομοκρατίας που είναι δημιούργημα αυτών τους οποίους διαδέχεται στην εξουσία.

Λέγεται ότι ο Τραμπ είναι άνθρωπος ισχυρής θέλησης, που δεν συνηθίζει να κάνει πίσω και πως ξέρει να είναι και αδίστακτος. Το κάθε άλλο παρά αγγελικό επιχειρηματικό του παρελθόν συνηγορεί στην περιγραφή αυτή και είναι όντως κρίσιμο και ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την σύγκρουση του Λευκού Οίκου με το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο των ΗΠΑ στα υψηλά κλιμάκια εξουσίας, με το Πεντάγωνο, το Υπουργείο Εξωτερικών και Εθνικής Ασφάλειας και τα μεγάλα εταιρικά συμφέροντα της βιομηχανίας πολέμου. Ένα κατεστημένο που η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών τα τελευταία 50 χρόνια μας διδάσκει ότι ξέρει να είναι και αυτό αδίστακτο.

Από την άλλη πλευρά είναι επίσης σχεδόν βέβαιο πως, ότι και να κάνει ο Τραμπ, θα το κάνει έχοντας πάντα κατά νου το μεγάλο, κατασκευαστικό κυρίως, κεφάλαιο που εκπροσωπεί. Βέβαια η Ιστορία ξέρει να γίνεται συχνά αντιφατική και παράξενη, ειδικά σε σχέση με τον αστάθμητο παράγοντα, τον παράγοντα “λαός”. Ο αμερικανικός λαός (όπως και ο κάθε λαός) μπορεί να παίξει ρόλο καταλύτη προς εξελίξεις που με τα σημερινά δεδομένα μας φαίνονται εξωπραγματικές.

Ούτως ή άλλως όμως, ένα είναι σίγουρο για τον αμερικανικό λαό: το περίφημο “αμερικανικό όνειρο” έχει πεθάνει για πάντα.

Ο κόσμος άλλαξε

Το “αμερικανικό όνειρο” έχει πεθάνει γιατί ο κόσμος άλλαξε. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εκτοπίζονται πια από την ηγεμονική τους θέση σαν η μόνη μεγάλη δύναμη και ο εκτοπισμός αυτός είναι και η αιτία της απώλειας του “αμερικανικού ονείρου” που βασιζόταν στην ηγεμονική θέση των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο κόσμος άλλαξε γιατί το βλέπουμε στην Συρία όπου οι ΗΠΑ έχοντας ξεκινήσει ένα σχέδιο πλήρους ελέγχου της Μέσης Ανατολής από τον καιρό της επίθεσης στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, τώρα παλεύουν να κρατήσουν προσχήματα παρουσίας ενώ εξακολουθούν να είναι μπλεγμένες με το άλυτο πρόβλημα Τουρκίας-Κούρδων.

Το βλέπουμε στην Νοτιοανατολική Ασία όπου ο Πρόεδρος των Φιλιππίνων Ντουτέρτε, αφού πρώτα στόλισε με αδιανόητους μέχρι πριν λίγο καιρό χαρακτηρισμούς τον απερχόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ, τώρα δηλώνει ότι για να εξοπλιστούν οι Φιλιππίνες δεν έχουν ανάγκη τους Αμερικανούς γιατί τώρα “έχω έναν φίλο που διαθέτει άφθονα όπλα” και ότι “η Κίνα και η Ρωσία είναι μεγάλοι μας φίλοι”.

Το βλέπουμε στα παιχνίδια και τις συμφωνίες με Ρωσία του γείτονα Σουλτάνου.

Το βλέπουμε στην Αίγυπτο όπου ο εκεί Πρόεδρος Σίσι δηλώνει ότι “είναι στο πλευρό των δυνάμεων της Συρίας και του Προέδρου Μπασάρ Αλ Άσσαντ”.

Το βλέπουμε ακόμα και σε μερίδες του ιερατείου της ΕΕ με τον Γιουνκέρ να μας λέει τώρα ότι “ήταν μεγάλο λάθος που ο Ομπάμα ονόμασε 'περιφερειακή δύναμη' την Ρωσία”.

Το βλέπουμε όταν το Ιράν αλωνίζει στον Περσικό Κόλπο και στην Αραβική Θάλασσα αντιπαρατιθέμενο στα ίσια με τις αμερικανικές δυνάμεις ενώ παράλληλα δηλώνει ότι σχεδιάζει να εγκαταστήσει καινούργιες ναυτικές βάσεις στην Συρία και την Υεμένη.

Για να μην μιλήσουμε για την Κίνα και την ξεκάθαρη αναβάθμιση του ρόλου της στις θάλασσες ανατολικά των ακτών της υπό στρατιωτικούς όρους πλέον.

Δεν είναι δυνατόν ο κάθε Ντουτέρτε, ο κάθε Ερντογάν, ο κάθε Σίσι, ο κάθε Γιουνκέρ και το κάθε Ιράν να ανοίγουν το στόμα και να λένε ότι τους κατέβει στο κεφάλι, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια την “υπερδύναμη”. Αν μιλάνε έτσι είναι επειδή βλέπουν, αν μιλάνε έτσι είναι επειδή μπορούν.

Είναι δυνατόν να αποδίδουμε τις συνταρακτικές αυτές αλλαγές απλά σε πρόσωπα;

Ελλάδα: οι ρίζες του κακού

Όταν κατέρρευσε η Οθωμανική Αυτοκρατορία εκκενώνοντας τις κτήσεις της σε ευρωπαϊκό έδαφος, άφησε πίσω της δυο εστίες φωτιάς σε χειμέρια νάρκη, δυο βόμβες σε λανθάνουσα κατάσταση.

Η μια βόμβα ήταν οι μουσουλμανικές μειονότητες προϊόντα εκβιαστικού ή καταναγκαστικού εξισλαμισμού των κατακτημένων λαών με κύριες έδρες την σημερινή Βοσνία και την Αλβανία.

Η δεύτερη βόμβα ήταν το σκουλήκι που τρέφεται με τις σάρκες της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και που ονομάζουμε ραγιαδισμό.

Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει ραγιαδισμός και συχνά τον επικαλούμαστε είτε για να καταδικάσουμε συγκεκριμένες συμπεριφορές υποταγής, είτε για να αυτομαστιγωθούμε όταν παθαίνουμε κρίσεις εθνικού μαζοχισμού. Δεν μπορούν να μας συνεφέρουν ούτε το μοναδικό αλβανικό έπος του 40, ούτε το μεγαλειώδες έπος της εθνικής αντίστασης (επίσης μοναδικό στην “δυτική” λεγόμενη Ευρώπη). Το σαράκι του ραγιαδισμού έχει καταντήσει “πολιτιστική μας παράδοση”.

Ο ραγιαδισμός είναι καταστροφικός γιατί μας επιτρέπει να κατηγορούμε τους άλλους όντας οι ίδιοι αποστασιοποιημένοι από αυτούς τους “άλλους”. Με δεδομένο ότι αυτό ισχύει για τον καθένα από εμάς, είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι η επίκληση του ραγιαδισμού είναι ότι το χειρότερο για την συντήρηση ενός μοιρολατρικού κλίματος απαισιοδοξίας. Το σλόγκαν ακούγεται έτσι: “Πάει τέλειωσε. Ο Έλληνας είναι ραγιάς” ή “τι περιμένεις από τους Έλληνες που είναι ραγιάδες;”

Εκεί όμως που ο ραγιαδισμός πραγματικά διέπρεψε ήταν στις άρχουσες τάξεις της ελληνικής κοινωνίας. Το οθωμανικό σύστημα διαχείρισης των κατακτημένων περιοχών, ο τιμαριωτισμός, έδωσε την ευκαιρία να αναδειχθούν προσωπικότητες από τα διάφορα ντόπια “τζάκια” που απέκτησαν μεγάλα προνόμια και θέσεις στις ιεραρχίες του κατακτητή. Έτσι προέκυψαν και οι Φαναριώτες, μια κάστα αξιωματούχων που αναπτύχθηκε γύρω από το Πατριαρχείο και που απέκτησε πολύ υψηλά καθήκοντα, τίτλους και απολαβές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Αυτοί οι Φαναριώτες, που γαλουχούσαν τα παιδιά τους με εξευτελιστικά εθιμοτυπικά κλισέ γλοιώδους συμπεριφοράς προς τον εκάστοτε μπέη ή πασά, μαζί με τους κοτζαμπάσηδες και τους καραβοκυραίους, αυτοί οι ίδιοι, ήρθαν και κατσικώθηκαν στο σβέρκο του Έλληνα μετά την απελευθέρωση, ως η νέα πολιτική και επιχειρηματική ηγεσία του τόπου.

Ελλάδα: το σταυροδρόμι της επιβίωσης ή του αφανισμού

Πνευματικά τέκνα αυτών είναι οι σημερινές επιχειρηματικές και πολιτικές ελίτ των δωσίλογων που ξεπουλάνε την χώρα εδώ και 7 χρόνια. Αυτοί που διαπρέπουν σε απερίγραπτη στραβωμάρα, βλακεία και δουλοπρέπεια. Αυτοί που μπροστά στις ραγδαίες εξελίξεις αλλαγής του παγκόσμιου σκηνικού και συσχετισμού δυνάμεων, δεν αναδεικνύονται ούτε καν σε ερασιτέχνες 3ης κατηγορίας.

Αυτοί που αντί να τινάξουν την μπάνκα – τις τράπεζες και τις Βρυξέλλες – στον αέρα, αντί να στραφούν σε συμμαχίες οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές που θα σώσουν την χώρα και θα την εξασφαλίσουν στην επικίνδυνη γειτονιά της, σέρνονται γελοία πίσω από τα ρεζιλεμένα αφεντικά τους, την ίδια ώρα που τα αφεντικά αυτά περνάνε στο λυκόφως της ιστορίας.

Ο Ερντογάν έχει βάλει πλώρη για την ανασύσταση μιας νέας οθωμανικής σουνιτικής αυτοκρατορίας με βλέψεις προς Ιράκ, Συρία, Κύπρο και Ελλάδα. Αμφισβητεί προκλητικά την Συνθήκη της Λωζάνης και θέτει θέμα συνόρων προς όλες τις κατευθύνσεις για “το καλό των πληθυσμών”. Από κοντά και το τσιράκι του, ο πρωθυπουργός της Αλβανίας, του ενός από τους δυο μουσουλμανικούς θύλακες στα Βαλκάνια, εγείρει αξιώσεις στο Ιόνιο.

Όλα αυτά την στιγμή που η ρωσική παρουσία στην Συρία έχει προκαλέσει υπαρξιακή κρίση στην υποτιθέμενη “υπερδύναμη”. Την στιγμή που η παρουσία αυτή αποτελεί φόβητρο για τον επίδοξο σουλτάνο και ίσως μοναδική πιθανότητα σωτηρίας για την Κύπρο παρά τις επιθυμίες του εκεί δωσίλογου, προέδρου Αναστασιάδη. Την στιγμή που ένα λιμάνι ναυτικής υποστήριξης του ρωσικού στόλου στο Αιγαίο θα ήταν, από τη μια ένας δελεαστικός μεζές για τον Πούτιν και από την άλλη, όχι απλά προσοδοφόρο για την Ελλάδα, αλλά ένας αποτρεπτικός μπαμπούλας για οποιαδήποτε τουρκική πρόκληση, αεροπορική, ναυτική ή επεκτατική.

Οι ξεπουλημένοι απόγονοι των Φαναριωτών και τον κοτζαμπάσηδων όμως, έχουν πάρει εντολές από το Βερολίνο: Η Ελλάδα πρέπει να κομματιαστεί και να αφανιστεί. Και ακολουθούν κατά γράμμα τις εντολές παπαγαλίζοντας το παραμύθι “η ΕΕ εγγυάται τα σύνορα μας”. Πιθανώς, σε μερικούς ηλίθιους από αυτούς να μην περνάει καν από το μυαλό ότι η ΕΕ έχει αρχίσει ήδη να διαλύεται και ότι δεν θα χάσουν μόνο την ΕΕ και το ευρώ, αλλά και κομμάτια της Ελλάδας. Ή κάποιοι άλλοι ηλίθιοι από αυτούς, αυτό να το ονομάζουν “διεθνισμό”. Όλα είναι πιθανά όταν κυβερνούν ηλίθιοι.