Βλαντιμίρ Πούτιν: Να σε τι διαφέρουμε εμείς από τους Αμερικάνους (VIDEO με ελληνικούς υπότιτλους)

Οι ιδεολογικές διαφορές ΗΠΑ και Ρωσίας

Στο παρακάτω βίντεο παρουσιάζεται ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν που αξίζει να προσεχτεί. Σύμφωνα με τον Πούτιν υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις ανάμεσα σε δύο κόσμους που σηματοδοτούν διαφορετικές αντιδράσεις ιστορικά αλλά παρόλα αυτά αφήνει να ενοειθεί πως υπάρχει ελπίδα. Συγκεκριμένα αναφέρει:

Η βάση της αμερικανικής συνείδησης είναι η ιδέα του “ατόμου”. Η βάση της ρωσικής συνείδησης έχει να κάνει με την ιδέα του “κολεκτιβισμού”

Ένας ακαδημαϊκός της σχολής Πούσκιν κατανόησε καλά αυτή την έννοια. Στο “Όσα παίρνει ο άνεμος” η κεντρική ηρωίδα λέει “Δεν θα ξαναπεινάσω ποτέ”. Για εκείνη αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό. Αλλά στην δική μας αντίληψη, σαν Ρώσοι, έχουμε μια πιο μεγαλόπνοη αποστολή, κάτι που πάει πιο βαθειά.

Είναι κάτι πνευματικό που έχει να κάνει με τον Δημιουργό. Είναι δυο διαφορετικές φιλοσοφίες της ζωής. Γι αυτό είναι δύσκολο να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο. Όμως είναι δυνατόν. Γι αυτό είναι που υπάρχει η διεθνής νομοθεσία, για να βοηθήσει.

Οι ΗΠΑ χωρίς αμφιβολία είναι μια δημοκρατική χώρα, από την δημιουργία τους ήταν ένα δημοκρατικό κράτος. Όταν ήρθε κόσμος να αποικήσει την ήπειρο χρειάστηκε να δημιουργήσουν σχέσεις αναμεταξύ τους και από τα πράγματα της ζωής έπρεπε να βρίσκονται σε συνεχή διάλογο μεταξύ τους. Έτσι από την αρχή οι ΗΠΑ γεννήθηκαν βασικά σαν δημοκρατία.

Παράλληλα, ας μην το ξεχνάμε,ο αποικισμός της αμερικανικής ηπείρου ξεκίνησε με μια εθνοκάθαρση μεγάλης κλίμακας. Η κλίμακα του δεν έχει προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία. Όταν έφτασαν οι Ευρωπαίοι, έκαναν αυτό, και πρέπει να ειπωθεί ευθέως. Η ανθρωπότητα δεν ξέρει πολλές τέτοιες ιστορίες. Ας πάρουμε την Καρχηδόνα για παράδειγμα όταν ηττήθηκε από την Ρώμη. οταν έφυγαν οι Ρωμαίοι σκόρπισαν αλάτι πάνω στη γη ώστε να μην φυτρώσει πάλι τίποτα. Τουλάχιστον αυτό μας αφηγείται ο θρύλος.

Στον αποικισμό της Αμερικής από τους Ευρωπαίους στην γη δεν σκορπίστηκε αλάτι γιατί αυτή χρειαζόταν, όμως οι γηγενείς πληθυσμοί αφανίστηκαν. Εκτός από αυτό η αμερικανική ιστορία γνωρίζει την δουλεία. Και είναι τόσο βαθιά ριζωμένη [στην συνείδηση τους].

Ο Colin Powell έγραψε στα απομνημονεύματα του πόσο δύσκολο ήταν. Σαν άνθρωπος με σκούρο δέρμα, πόσα λοξά βλέμματα αισθάνθηκε επάνω του.

Αυτό δείχνει πόσο βαθιά είναι ριζωμένο αυτό, ριζωμένο έως σήμερα στις καρδιές και στα μυαλά των ανθρώπων.

Παρομοίως, σήμερα, γνωρίζουμε όλες τις διαφορετικές πλευρές της ιστορίας του Σοβιετικού καθεστώτος. Ξέρουμε για τον Στάλιν, ξέρουμε πράγματα που στο παρελθόν αγνοούσαμε. Πράγματα όπως η δικτατορία, ότι ήταν τύραννος, ήρθαν στο φως.

Όμως, πραγματικά αμφιβάλλω ότι ο Στάλιν την άνοιξη του 1945, αν είχε την ατομική αμφιβάλλω ότι θα την είχε ρίξει στην Γερμανία. Το 1941 ή το 1942 όταν ήταν θέμα ζωής ή καταστροφής του Σοβιετικού κράτους ίσως να την έριχνε αν την είχε. Αλλά το 1945, όταν ήταν σαφές ότι ο εχθρός βρισκόταν προ της συνθηκολόγησης, όταν δεν μπορούσε πια να νικήσει πραγματικά αμφιβάλλω ότι θα το έκανε. Οι Αμερικανοί όμως το έκαναν εναντίον μιας ηττημένης Ιαπωνίας, μιας μη πυρηνικής χώρας

Ξέρετε, έχουμε πολλές διαφορές είναι όμως φυσιολογικό για διαφορετικούς λαούς να προσπαθούν να βρουν τρόπους ώστε να καταλάβουν ο ένας τον άλλο. Η γνώμη μου είναι ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Επιπλέον δεν είναι τυχαίο ότι τις πιο κρίσιμες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας, οι ΗΠΑ και η Ρωσία ενώθηκαν. Και στον 1ο και στον 2ο ΠΠ.

Αν και σε σκληρή αντιπαράθεση στην κοινή απειλή ήμασταν ενωμένοι. Υπάρχει κάτι που μας ενώνει κάποιο ουσιαστικό συμφέρον που μας φέρνει κοντά. Σ' αυτό πρέπει να εστιάσουμε πρωταρχικά και κυρίαρχα. Χρειάζεται να γνωρίζουμε τις διαφορές μας αλλά ταυτόχρονα να προσέχουμε τις θετικές πλευρές που θα μας βοηθήσουν να συνεργαστούμε.

Δείτε το βίντεο με ελληνικούς υπότιτλους: