Το πετρέλαιο και οι μπίζνες των αμερικανικών εταιρειών κατασκευής όπλων: Η αιτία της κόλασης στην Μέση Ανατολή, της επερχόμενης διάλυσης της Ευρώπης όπως την ξέραμε και τα ρίσκα πυρηνικής αναμέτρησης των υπερδυνάμεων

Γράφει Ο Γιώργος το Κλικ

Σε άρθρο του στο strategic-culture ο αναλυτής Eric Zuesse κάνει αναφορά σε τέσσερις χάρτες που δημοσίευσε πρόσφατα το τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων Anadolu.

Ο πρώτος χάρτης απεικονίζει την προσπάθεια που γίνεται στην Μοσούλη του Ιράκ να εκδιωχθεί από αυτήν το Ισλαμικό Κράτος (γνωστό και σαν ISIS) και, με αφοπλιστική για το τουρκικό πρακτορείο ειλικρίνεια, την επιδίωξη να οδηγηθούν οι τζιχαντιστές, μέσω “ενός διαδρόμου διαφυγής δυτικά”, δηλαδή στην Συρία. Προφανώς η επακόλουθη ενίσχυση του ISIS στην Συρία θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα αμερικανικά και σουνιτικά (Κατάρ, Σαουδική Αραβία) σχέδια για την εκδίωξη (σε στυλ Καντάφι;) του Πρόεδρου Άσσαντ και την διάλυση της Συρίας.

Ο δεύτερος χάρτης σχετίζεται με την ξαφνική διάρρηξη των σχέσεων Αιγύπτου – Σαουδικής Αραβίας μετά την θέση που πήρε η πρώτη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υποστηρίζοντας την ρωσική πρόταση για το Χαλέπι (που τελικά δεν πέρασε). Ως επακόλουθο, η Σαουδική Αραβία διέκοψε την παροχή πετρελαίου σαν βοήθεια προς την αδύναμη οικονομικά Αίγυπτο και τώρα την χαρακτηρίζει σαν “ένθερμο υποστηρικτή του καθεστώτος Άσσαντ, μαζί με Ρωσία και Ιράν”.

Στον τρίτο χάρτη απεικονίζεται το σχέδιο του Turkish Stream, δηλαδή του αγωγού συνεργασίας Τουρκίας και Ρωσίας, αγωγού με τον οποίο η δεύτερη επιδιώκει να απεξαρτηθεί από την ουσιαστικά κατεχόμενη από τις ΗΠΑ Ουκρανία στην τροφοδότηση με αέριο της μεγάλης αγοράς της Ευρώπης.

Ο τελευταίος χάρτης είναι ο χάρτης που τα λέει όλα: Ποιες δυνάμεις θέλουν ποιον αγωγό και πως τα συγκρουόμενα συμφέροντα έχουν επιπέσει σαν μάστιγα στα κεφάλια των δύστυχων κατοίκων της Συρίας.

Στην συνέχεια ο Eric Zuesse επικαλείται μια ομιλία του Προέδρου Ομπάμα στην στρατιωτική σχολή του West Point (κάτι σαν την Σχολή Ευελπίδων των ΗΠΑ) στην οποία ο Αμερικανός πρόεδρος αφού επισημαίνει την “ρωσική επιθετικότητα”, την “κινεζική άνοδο που προκαλεί ανησυχία στους γείτονες της”, αλλά και τα “αναδυόμενα μεσαία στρώματα σε χώρες από την Βραζιλία έως την Ινδία που μας ανταγωνίζονται και ζητούν μεγαλύτερο μέρος του λόγου στα παγκόσμια φόρουμ”, διαπιστώνει ότι “μας είναι πια αδύνατο να αγνοούμε την συνέχιση των δογματικών συγκρούσεων, των αποτυχημένων κρατών και των λαϊκών εξεγέρσεων”. 

Για να καταλήξει: “Θα είναι χρέος της γενιάς σας να απαντήσετε στις προκλήσεις του νέου κόσμου. Το ερώτημα στο οποίο θα πρέπει να απαντήσετε δεν είναι εάν η  Αμερική θα ηγηθεί αλλά το πως θα ηγηθεί ώστε να εξασφαλιστεί η ειρήνη και η ευημερία στον κόσμο”. 

Είναι φανερό ότι για τον Ομπάμα, ο οποίος δεν απευθυνόταν σε συγκέντρωση ακτιβιστών για την ειρήνη στον κόσμο ή, έστω, στην γενική συνέλευση του ΟΗΕ, αλλά στην αφρόκρεμα των μελλοντικών ηγετών των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων ή των, λιγότερο μελλοντικών, πολεμιστών σε συγκρούσεις ανά την υφήλιο, “ειρήνη” και κυρίως “ευημερία” στον κόσμο ισοδυναμεί με ευημερία των πολυεθνικών όπλων και “μαύρου χρυσού”.

Σε άλλο άρθρο, στον ιστότοπο TheDuran, ο Alexander Mercouris προαναγγέλλει την επικείμενη τελική φάση της αναμέτρησης στο Χαλέπι μετά την άκαρπη και παρατεταμένη προσπάθεια εκεχειρίας από την Συριακή κυβέρνηση και την Ρωσία για απομάκρυνση του άμαχου πληθυσμού αλλά και των στασιαστών στους οποίους είχε προταθεί αμνηστία. Οι τελευταίοι όχι μόνο αρνήθηκαν την αμνηστία αλλά εμπόδισαν ένοπλα τους κατοίκους του ανατολικού Χαλεπιού να διαφύγουν μέσα από τους ειδικούς “διαδρόμους”.

Τι είναι αυτό που ενισχύει την αυτοπεποίθηση τους;

Ανάμεσα στα στρατηγικά στοιχεία της ανάλυσης ο αρθρογράφος επισημαίνει το μεγάλο ερωτηματικό της στάσης της Τουρκίας η οποία, μετά την εισβολή σε συριακό έδαφος, απέχει ελάχιστα από το Χαλέπι και λογικά αποτελεί την τελευταία ελπίδα των πολιορκημένων τζιχαντιστών τους οποίους πάντα ενίσχυε και τροφοδοτούσε.

Βέβαια μετά τις τελευταίες πολυεπίπεδες συμφωνίες με την Ρωσία είναι δύσκολο η Τουρκία να αθετήσει τις υποσχέσεις της, όμως “δύσκολο” δεν σημαίνει “αδύνατο”. Ειδικά για τον Ερντογάν.

Συνεπώς, αν η Τουρκία, για νιοστή φορά, τα “γυρίσει”, θα βρεθεί αντιμέτωπη, ξεκάθαρα αυτή τη φορά, με την Ρωσία. Οι εξελίξεις σε ρυθμό αλυσιδωτής αντίδρασης που είναι δυνατόν να επακολουθήσουν με την Τουρκία μέλος του ΝΑΤΟ, είναι εύκολο να κατανοηθούν.

Και σήμερα είχαμε ένα σημάδι το οποίο δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε τυχαίο ούτε ουδέτερο. Στην πόλη της Τουρκίας Αττάλεια έγινε μια ακόμη προβοκάτσια που θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν καταλύτης για μια μοιραία και άκρως επικίνδυνη για την παγκόσμια ασφάλεια ενέργεια της Τουρκίας στο Χαλέπι: Έκρηξη στο Εμπορικό Επιμελητήριο της πόλης.

Το μόνο ερωτηματικό που μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να έχει, είναι ως προς το ποιος οργάνωσε την βομβιστική ενέργεια. Ήταν δηλαδή πράξη εξώθησης του Ερντογάν από τρίτες μυστικές υπηρεσίες ή ήταν προσπάθεια δημιουργίας άλλοθι-κινήτρου από τον ίδιο; 

Η ευρωπαϊκή ηγεσία παρακολουθεί σαν αποχαυνωμένος ηλίθιος τις εξελίξεις και σέρνεται δουλικά πίσω από τα ανισόρροπα νεοφιλελεύθερα σχέδια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, του Πενταγώνου και του αμερικανικού βιομηχανικού και στρατιωτικού συμπλέγματος.

Υστερικά ξεφωνίζει για “ρωσική πρόκληση” (Ηνωμένο Βασίλειο) επειδή ένας ρωσικός στόλος πλέει σε διεθνή ύδατα στα ανοιχτά της Βρετανίας, υστερικά απειλεί (Μέρκελ) με νέες κυρώσεις την “ρωσική επιθετικότητα σε Συρία και Ουκρανία” και υστερικά, δουλικά και γελοία (Ολλάντ) επιδιώκει να παραπέμψει την Ρωσία στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για “εγκλήματα πολέμου”.

Τα εξαγορασμένα δυτικά ΜΜΕ, ως άξιες δημοσιογραφικές πόρνες, ακολουθούν κατά πόδας, με την προπαγάνδα παραπληροφόρησης και πλύσης εγκεφάλου της κοιμισμένης αγέλης καταναλωτών που ονομάζουν τους εαυτούς τους “Ευρωπαίους πολίτες”.

Τα απειλητικά και προκλητικά σημάδια σε όλη την, κυριολεκτικά, γηραιά ήπειρο, από το Calais έως την Μόρια, δεν δείχνουν να αρκούν για να αφυπνιστεί ούτε ο αποβλακωμένος τηλεθεατής ούτε ο διαταραγμένος διεθνιστής.

Μωραίνει Κύριος ους βούλεται απολέσαι.