H Xρηματοπιστωτική Oικολογία (1997-2010), του Thierry Meyssan


ΤΟ ΚΛΙΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ 3/3 

Αφού εξυπηρέτησε τον Henry Kissinger και την Μάργκαρετ Θάτσερ, η περιβαλλοντική ρητορική ανακτήθηκε από τον Al Gore. Δεν πρόκειται πλέον για την απόσπαση της προσοχής από τους πολέμους της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, ούτε για την αποκατάσταση  του μεγαλείου της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, αλλά για την διάσωση του αγγλοσαξονικού καπιταλισμού. Σε αυτό το τρίτο και τελευταίο μέρος της μελέτης του, οικολογικής θεματολογίας, ο Thierry Meyssan αναλύει την δραματουργική προπαρασκευή της Συνόδου Κορυφής της Γης το 2012 και την εξέγερση της Cochabamba.
Voltaire Network  7 Δεκεμβρίου 2015 


Αυτό το άρθρο είναι συνέχεια των άρθρων



Στην ταινία του "2012", ο Roland Emmerich απεικονίζει την κατάρρευση του φλοιού της Γης κάτω από τα νερά και τη διάσωση των πλουσιότερων καπιταλιστών χάρη σε δύο σύγχρονες κιβωτούς του Νώε, ενώ η υπόλοιπη ανθρωπότητα χάνεται κάτω από τα κύματα.


Το Πρωτόκολλο του Κιότο

Υπενθυμίζεται ότι το 1988 η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε προτρέψει το G7 να χρηματοδοτήσει μια Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC, Intergovernmental Panel on Climate Change) υπό την αιγίδα της UNEP και του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού.

Στην πρώτη της έκθεσή, το 1990, η IPCC θεωρούσε ως "λίγο πιθανή" μια άνευ όρων αύξηση του φαινομένου του θερμοκηπίου "μέσα στις επόμενες δεκαετίες ή και περισσότερο”. Το 1995, μια δεύτερη έκθεση αυτού του πολιτικού σώματος ξαναπιάνει  την ιδεολογία της Συνόδου Κορυφής του Ρίο και "επισημαίνει μια ανιχνεύσιμη επίδραση της ανθρώπινης δραστηριότητας στο κλίμα του πλανήτη” [1].

Ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον (εδώ με τον αντιπρόεδρο Gore) υπέγραψε με τυμπανοκρουσίες το Πρωτόκολλο του Κιότο, αλλά έδωσε διακριτικές οδηγίες στους δημοκρατικούς του Κογκρέσου να μην επικυρωθεί αυτό από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ακολουθούν σε ετήσια βάση διασκέψεις του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή. Εκείνη του Κιότο (Ιαπωνία) τον Δεκέμβριο του 1997, επεξεργάζεται ένα πρωτόκολλο με το οποίο τα συμβαλλόμενα Κράτη αναλαμβάνουν εθελοντικά να μειώσουν τις εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου. Κυρίως το διοξείδιο του άνθρακα (CO2), αλλά και άλλα πέντε αέρια: το μεθάνιο (CH4), το υποξείδιο του αζώτου (N2O), το εξαφθοριούχο θείο (SF6), τους φθοράνθρακες (FC) και τους υδροχλωροφθοράνθρακες (HCFC).

Ακόμη και για τα Κράτη που δεν πιστεύουν σε μια σημαντική επιρροή της ανθρώπινης δραστηριότητας στο κλίμα, το Πρωτόκολλο αυτό είναι ένα καλό πράγμα, διότι τα ωθεί σε μια καλύτερη χρήση των μη ανανεώσιμων πόρων ενέργειας. Ωστόσο, φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο για τα Κράτη υπό ανάπτυξη να εκσυγχρονίσουν τις βιομηχανίες τους ώστε να καταναλώνουν λιγότερη ενέργεια και να ρυπαίνουν λιγότερο. Λαμβάνοντας υπόψη ότι τα Κράτη αυτά, μη έχοντας παρά μια εμβρυική βιομηχανία, απελευθερώνουν λίγα αέρια θερμοκηπίου ενώ χρειάζονται οικονομική βοήθεια για να αποκτήσουν  καθαρές βιομηχανίες, το Πρωτόκολλο ιδρύει ένα Ταμείο προσαρμογής που διαχειρίζεται η Παγκόσμια Τράπεζα και ένα σύστημα διαπραγματεύσιμων αδειών. Κάθε Κράτος παίρνει άδειες για απελευθέρωση αερίων θερμοκηπίου που διανέμει μεταξύ των βιομηχανιών του. Τα Κράτη σε ανάπτυξη, που δεν χρησιμοποιούν το σύνολο των αδειών τους, μπορούν να τις μεταπωλούν σε ανεπτυγμένα Κράτη που ρυπαίνουν περισσότερο από το επιτρεπόμενο. Με τα έσοδα της μεταπώλησης, μπορούν να χρηματοδοτήσουν την βιομηχανική προσαρμογή τους.

Η ιδέα φαίνεται ενάρετη, αλλά ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες: η δημιουργία μιας αγοράς εμπορεύσιμων αδειών ανοίγει το δρόμο για πρόσθετες χρηματοδοτήσεις της οικονομίας και, ξεκινώντας από εδώ, για νέες δυνατότητες της συνέχισης της λεηλασίας των φτωχών χωρών. Με κάθε υποκρισία, ο Μπιλ Κλίντον υπογράφει το Πρωτόκολλο του Κιότο, αλλά δίνει οδηγίες στους βουλευτές του να μην το επικυρώσουν. Η Γερουσία των ΗΠΑ το απορρίπτει ομόφωνα. Κατά την περίοδο της επικύρωσης του Πρωτοκόλλου, οι Ηνωμένες Πολιτείες αναλαμβάνουν να οργανώσουν την αγορά των διαπραγματεύσιμων αδειών, παρ' όλο που οι ίδιες δεν έχουν την πρόθεση να σεβαστούν τις κοινές υποχρεώσεις, παρά μόνο όσο το δυνατόν αργότερα.

Ορισμένες προκαταρκτικές μελέτες χρηματοδοτούνται από μια φιλανθρωπική οργάνωση, την Joyce Foundation. Διευθύνεται από τον Richard L. Sandor, έναν ρεπουμπλικάνο οικονομολόγο ο οποίος ακολούθησε μια διπλή καριέρα, σαν έμπορος (Kidder Peabody, Indosuez, Drexel Burnham Lambert) και σαν ακαδημαϊκός (Berkeley, Stanford, Northwestern, Columbia).

Ο άγνωστος στο κοινό την εποχή εκείνη, νομικός Μπαράκ Ομπάμα, συνέταξε τα καταστατικά της παγκόσμιας Χρηματιστηριακής Αγοράς δικαιωμάτων εκπομπών αερίων θερμοκηπίου.

Τελικά, δημιουργείται μια εταιρεία χαρτοφυλακίου (ΣτΜ, εταιρεία που κατέχει μετοχές άλλων εταιρειών) - η Climate Exchange, με τη μορφή εταιρείας υπό Βρετανικό Δίκαιο του είδους Public Limited Company (Δημόσια ΕΠΕ), (δηλαδή, οι μετοχές της πωλήθηκαν σε δημόσια συνεδρία και η ευθύνη των μετόχων της περιορίζεται στις συνεισφορές). Το καταστατικό της συντάσσεται από έναν διαχειριστή της Joyce Foundation, έναν νομικό εντελώς άγνωστο τότε στο ευρύ κοινό, τον Μπαράκ Ομπάμα. Η δημόσια έκκληση προς τους επενδυτές αναγγέλλεται από τον πρώην αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Al Gore και από τον David Blood (πρώην διευθυντή της τράπεζας Goldman Sachs).

Στο τέλος της διαδικασίας, ο Gore και ο Blood φτιάχνουν στο Λονδίνο το οικολογικό επενδυτικό ταμείο, Generation Investment Management (GIM). Για το σκοπό αυτό, συνεταιρίζονται με τον Peter Harris (πρώην διευθυντή του γραφείου του Al Gore), τον Mark Ferguson και τον Peter Knight (δύο πρώην βοηθούς του Blood στην Goldman Sachs) και τέλος με τον Henry Paulson (τότε διευθύνοντα σύμβουλο της Goldman Sachs, αλλά που θα αποχωρήσει όταν θα γίνει Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Μπους).

Η Climate Exchange ΕΠΕ εισέρχεται στα Χρηματιστήρια του Σικάγου (ΗΠΑ) και του Λονδίνου (ΜΒ), και δημιουργεί υποκαταστήματα στο Montreal (Καναδάς), στο Tianjin (Κίνα) και στο Sydney (Αυστραλία).

Βάζοντας μαζί τις μετοχές που είχαν μπλοκαριστεί με την ευκαιρία της δημιουργίας της εταιρείας χαρτοφυλακίου με εκείνες που απέκτησε κατά τη δημόσια συνεδρία, ο Richard Sandor κατέχει σχεδόν το ένα πέμπτο των μετοχών. Το υπόλοιπο κατανέμεται κυρίως μεταξύ μεγάλων κερδοσκοπικών αμοιβαίων κεφαλαίων: Invesco, BlackRock, Intercontinental Exchange (των οποίων ο Sandor είναι και διαχειριστής), General Investment Management και Τράπεζα DWP. Η χρηματιστηριακή αξία ανέρχεται σήμερα σε πάνω από 400 εκατομμύρια στερλίνες. Τα μερίσματα που καταβλήθηκαν στους μετόχους κατά το έτος 2008 ανήλθαν σε 6,3 εκατομμύρια στερλίνες.

Αφελώς (ΣτΜ, ?), τα μέλη της ΕΕ είναι οι πρώτοι που θα ασπασθούν την θεωρία της ανθρώπινης προέλευσης της υπερθέρμανσης του πλανήτη και θα επικυρώσουν το Πρωτόκολλο. Αλλά, για να τεθεί σε ισχύ, χρειάζονται την Ρωσία. Αυτή δεν έχει τίποτε να φοβάται από τη στιγμή που η οροφή που της έχει τεθεί για τις εκπομπές δεν είναι δεσμευτική, δεδομένης της βιομηχανικής της οπισθοδρόμησης μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ. Ωστόσο, δημιουργεί δυσκολίες προκειμένου να ζητήσει σε αντάλλαγμα την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ένταξή της στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Στο τέλος, το Πρωτόκολλο τίθεται σε ισχύ το 2005.

2002: Η 4η “Συνάντηση Κορυφής της Γης" στο Γιοχάνεσμπουργκ και η υπενθύμιση των προτεραιοτήτων από τον Ζακ Σιράκ

Η σύνοδος κορυφής της δέκατης επετείου στο Γιοχάνεσμπουργκ (Νότια Αφρική) δεν ενδιαφέρει τις Ηνωμένες Πολιτείες περισσότερο από εκείνη του Ναϊρόμπι. Η παρούσα ατζέντα τους προσανατολίζεται αποκλειστικά προς τον παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Τα περιβαλλοντικά ζητήματα πρέπει να περιμένουν. Ο Τζορτζ Μπους αποφεύγει το ταξίδι και στέλνει τον υπουργό Εξωτερικών Colin Powell για να δώσει μια σύντομη ομιλία, ενώ το ανυπόμονο πλήρωμα του αεροπλάνου του ενεργοποιεί τους κινητήρες για αναχώρηση.

Το συνέδριο εγκαταλείπει το διεθνούς φολκλόρ στυλ της εκδήλωσης του Ρίο και εστιάζει σε συγκεκριμένα θέματα: την πρόσβαση στο νερό και στην υγεία, την επαπειλούμενη εξάντληση και την τιμή των μη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, την οικολογική γεωργία, την διαφορετικότητα των ζωικών ειδών. Το κλίμα δεν είναι παρά ένα θέμα μεταξύ πολλών άλλων.

Στο Γιοχάνεσμπουργκ, ο Ζακ Σιράκ καλεί για μια αλλαγή προτεραιοτήτων: το επείγον ζήτημα δεν είναι το κυνήγι στον Μπιν Λάντεν, αλλά η μη ρυπογόνος ανάπτυξη.

Η σύνοδος κορυφής γίνεται αμέσως πεδίο σύγκρουσης, όταν ο Γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ αναφωνεί: “Το σπίτι μας καίγεται και εμείς κοιτάζουμε αλλού. Η φύση, ακρωτηριασμένη, υπερ-εκμεταλλευμένη, δεν φαίνεται πλέον να αποκαθίσταται και εμείς αρνούμαστε να το παραδεχτούμε. Η ανθρωπότητα υποφέρει. Υποφέρει από κακή ανάπτυξη, τόσο στον Βορρά όσο και στον Νότο, και παραμένουμε αδιάφοροι” [2]. Η ομιλία του ακούγεται σαν ένα κατηγορητήριο εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Όχι, το κυνήγι στον Osama Bin Laden δεν είναι η προτεραιότητα, προτεραιότητα είναι η ανάπτυξη των φτωχών χωρών και η πρόσβαση όλων στα βασικά αγαθά.

Έξαλλοι, οι υψηλοί αξιωματούχοι της αμερικανικής αντιπροσωπείας σαμποτάρουν τις διαπραγματεύσεις. Ενώ εγκαθιστά το κέντρο βασανιστηρίων στο Γκουαντάναμο και τις μυστικές φυλακές σε 66 χώρες, η κυβέρνηση Μπους εγείρεται σε ηθικό υπόδειγμα και εξαρτά όλες τις δεσμεύσεις από την πλευρά των ΗΠΑ σε παραχωρήσεις εκ μέρους των Κρατών του νότου σχετικά με θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καταπολέμησης της τρομοκρατίας. Κανένα σημαντικό τελικό έγγραφο δεν υιοθετείται.

Κοπεγχάγη, περιμένοντας την Σύνοδο Κορυφής της Γης του 2012

Είναι το 2012 που θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί η 5η σύνοδος κορυφής της Γης και η αναθεώρηση του πρωτοκόλλου του Κιότο. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο έχουν αποφασίσει να μετατρέψουν το XV συνέδριο για την κλιματική αλλαγή σε ένα μεγάλο ενδιάμεσο ραντεβού. Η νέα αγγλοσαξονική πολιτική σκοπεύει να χρησιμοποιήσει την κλιματική υπερθέρμανση για να προωθήσει τους δύο βασικούς στόχους της: να σώσει τον καπιταλισμό και να ιδιοποιηθεί την διακριτική ευχέρεια του ΟΗΕ να γράφει το διεθνές δίκαιο.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η αμερικανική οικονομία έχει καταρρεύσει και δεν φαίνεται να βγαίνει από την εσωτερική κρίση της. Οι Αμερικανοί δεν παράγουν πλέον σπουδαία πράγματα, εκτός από όπλα, ενώ τα αγαθά που καταναλώνουν παράγονται από μια όλο και πιο ευημερούσα Κίνα. Η πρώτη λύση έγκειται σε μια αλλαγή του καπιταλισμού. Έχει έρθει η ώρα για να ξεκινήσει εκ νέου η κερδοσκοπία προσανατολίζοντας την προς τις διαπραγματεύσιμες άδειες ρύπανσης, για την ανάκαμψη της κατανάλωσης με οικολογικά προϊόντα και για την ώθηση της εργασίας με πράσινες δουλειές [3].

Εξάλλου, επειδή η αναγκαστική παγκοσμιοποίηση αντιμετωπίζει όλο και μεγαλύτερη αντίσταση, συμφέρει να γίνει αποδεκτή παρουσιάζοντας την με άλλο τρόπο. Θα πρέπει να διαμηνυθεί ότι τα περιβαλλοντικά ζητήματα απαιτούν μια παγκόσμια κυβέρνηση, και ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να αναλάβουν την διοίκηση της. Ως εκ τούτου, θα πρέπει προηγουμένως να αποδειχθεί η ανεπάρκεια του ΟΗΕ στον θέμα αυτό.

Ο πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Al Gore, που έγινε ειδικός σύμβουλος του Βρετανικού Στέμματος, κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης για την προπαγανδιστική ταινία του “Μια ενοχλητική αλήθεια”.

Της διάσκεψης της Κοπεγχάγης (ΣτΜ, Δεκέμβριος 2009) προηγήθηκε μια μακρά και έντονη εκστρατεία προπαγάνδας. Πρώτα πρώτα με την ταινία του Al Gore, “An Inconvenient Truth” (ΣτΜ, Μια Ενοχλητική Αλήθεια), η οποία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών το 2006, και του χάρισε το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη το 2007. Ο πρώην αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, του οποίου ξεχάστηκε το διπλό παιχνίδι σχετικά με το πρωτόκολλο του Κιότο, παρουσιάζεται σαν ένθερμος ακτιβιστής. Για να υπερασπιστεί τον ευγενή σκοπό του, είναι έτοιμος να θυσιάσει ευχαρίστως τον ελεύθερο χρόνο του. Στην πραγματικότητα, έκανε αυτό το ντοκιμαντέρ και ξεκίνησε μια περιοδεία προώθησης του σαν αμειβόμενος σύμβουλος του Βρετανικού Στέμματος, που είναι ο πραγματικός σπόνσορας της όλης επιχείρησης. Ο Al Gore είναι ένας ειδικός της μαζικής χειραγώγησης. Είναι αυτός που είχε εφεύρει, στο τέλος του εικοστού αιώνα, το μεγάλο φόβητρο της χιλιετίας, τον “Y2K” (ΣτΜ, γνωστό και σαν “ιό της χιλιετίας”). Την εποχή εκείνη είχε υποκινήσει την δημιουργία μιας ομάδας εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ, την IY2KCC – εντελώς συγκρίσιμη με την IPCC – προκειμένου να δώσει μιαν επίφαση επιστημονικής συναίνεσης γύρω από ένα τριτεύον ζήτημα φουσκωμένο καταλλήλως [4].

Στην ταινία του Al Gore προστίθενται άλλα ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίες. Έτσι, η ταινία “Home” του Γάλλου φωτογράφου Yann Arthus-Bertrand, διαδίδεται παγκοσμίως από το UNEP, στις 5 Ιουνίου 2009. Ή, η ταινία του Hollywood του Γερμανού σκηνοθέτη Roland Emmerich, το 2012, στην οποία απεικονίζεται η καταβύθιση του φλοιού της γης κάτω από τα νερά και η διάσωση των πλουσιότερων καπιταλιστών χάρη σε δύο σύγχρονες κιβωτούς του Νώε, ενώ τους φτωχούς τους καταπίνουν τα κύματα.

Στη θεωρία, η διάσκεψη της Κοπεγχάγης έπρεπε να ρυθμίσει το θέμα των αερίων του θερμοκηπίου, βάζοντας ανώτατα όρια εκπομπών και το θέμα της βοήθειας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες. Στην πραγματικότητα, το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον ήθελαν να ωθήσουν τους Ευρωπαίους να μειώσουν οι ίδιοι τα όρια που καθορίζονται από το πρωτόκολλο του Κιότο – έτσι ώστε να αυξηθεί ο όγκος των διαπραγματεύσιμων αδειών και συνεπώς η χρηματιστηριακή κερδοσκοπία – και να εκτροχιάσουν την διάσκεψη έτσι ώστε να προετοιμάσουν την παγκόσμια κοινή γνώμη για μια λύση εκτός δικαιοδοσίας του ΟΗΕ.

Πολύ άνετος σ' αυτό το καρναβάλι, ο Ρώσος πρόεδρος Dmitry Medvedev έχει ετοιμάσει μια μπλόφα που μπορεί να κοστίσει ακριβά στη χώρα του. Αποφάσισε να λάβει μια ριζική και αυθόρμητη δέσμευση. Ανακοινώνει στους δυτικούς Ευρωπαίους ότι η Μόσχα είναι ευθυγραμμισμένη με τις ανάγκες τους και θα μειώσει έως το 2020 τις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου από το 20 στο 25% σε σχέση με το 1990. Καλύτερα από έτσι; Αδύνατον!

Εκτός από το γεγονός ότι όντας οι ρωσικές εκπομπές μειωμένες κατά 34% μεταξύ του 1990 και του 2007 λόγω της βιομηχανικής κατάρρευσης της εποχής Γέλτσιν, η υποτιθέμενη δέσμευση του Κρεμλίνου για μείωση του αφήνει το ενδεχόμενο για μια αύξηση που πηγαίνει από το 9 έως το 14 %!

Κόντρα στους κανονισμούς των Ηνωμένων Εθνών, ο Νικολά Σαρκοζί χρησιμοποιεί το πρόσχημα του κλιματικού επείγοντος για να δημιουργήσει μια αρμόδια διεύθυνση, στη θέση της γενικής συνέλευσης, για τη σύνταξη της τελικής δήλωσης της διάσκεψης της Κοπεγχάγης.

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Αγγλοσάξονες προχωρούν τα πιόνια τους στηριζόμενοι στον Γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, που είναι άκρως ευχαριστημένος που του εμπιστεύονται τον ρόλο του από μηχανής θεού. Φτάνοντας εν μέσω των συνομιλιών, καταγγέλλει την έλλειψη βούλησης των ομολόγων του και συγκαλεί μια αυτοσχέδια συνάντηση με κάποιους αρχηγούς Κρατών και πρωθυπουργούς [5]. Χωρίς μεταφραστές, καθισμένοι σε άβολα καθίσματα, μερικοί από τους μεγάλους του κόσμου προσφέρονται στο παιχνίδι. Σε μια γωνιά ενός τραπεζιού από φορμάικα, ρίχνουν πάνω του τις αγαθές τους προθέσεις που παρουσιάζονται ως πανάκεια για όλα τα δεινά. Ο "πλανήτης" σώθηκε, ο καθένας μπορεί να επιστρέψει σπίτι του. Στην πραγματικότητα, αυτή η φτηνή απάτη έχει σαν μόνο στόχο την προετοιμασία της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τις αποφάσεις που θα πρέπει να επιβληθούν στην “Σύνοδο Κορυφής της Γης” του 2012.

Εντελώς έξω από το χορό, ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες θέτει υπό αμφισβήτηση το θέμα της συνόδου κορυφής χωρίς να αποθαρρύνει τις περιβαλλοντικές οργανώσεις που διαδηλώνουν έξω από το κέντρο όπου διεξάγεται το συνέδριο. Στιγματίζει την συνταγή Σαρκοζί η οποία έγκειται στη διατύπωση μιας τελικής διακήρυξης μεταξύ Κρατών που αυτοανακηρύχτηκαν “υπεύθυνα” έτσι ώστε να την επιβάλλουν στη συνέχεια στην διεθνή κοινότητα. Καταγγέλλει ένα καρναβάλι που επιτρέπει σε έναν καπιταλισμό χωρίς συνείδηση να κρύβει τις ευθύνες του και να επιτελέσει μια παρθενορραφή αθωότητας [6]. Αρχίζει να φωνάζει ένα σύνθημα που ακούγεται από τους διαδηλωτές που βρίσκονται έξω: "Μην αλλάζετε το κλίμα, αλλάξτε το σύστημα!”.

Cochabamba, η αντι-Κοπεγχάγη

Ο Βολιβιανός ομόλογος του Έβο Μοράλες αντλεί συμπεράσματα από την σύνοδο κορυφής της Κοπεγχάγης. Είναι σαφές κατά την άποψή του ότι οι μεγάλες δυνάμεις παίζουν με το περιβάλλον. Στο θέμα αυτό, όπως και σε πολλά άλλα, θέλουν απλά να κάνουν τις δουλειές τους σε βάρος του Τρίτου Κόσμου. Ωστόσο, η παρουσία ενός πλήθους αγωνιστών από οργανώσεις έξω από το συνέδριο αφήνει ελπίδες για μια πολύ διαφορετική πλανητική βούληση.

Ο πρόεδρος Μοράλες συγκαλεί τότε μια “Παγκόσμια Διάσκεψη των Λαών για την κλιματική αλλαγή και τα δικαιώματα της Μητέρας Γης”. Γίνεται τέσσερις μήνες αργότερα στην Κοτσαμπάμπα (Βολιβία). Ξεπερνώντας όλες τις προβλέψεις, συμμετέχουν περισσότεροι από 30.000 άνθρωποι και εκπροσωπούνται 348 κυβερνήσεις. Το περιβάλλον θυμίζει ταυτόχρονα την Σύνοδο Κορυφής της Γης στο Ρίο και τα παγκόσμια κοινωνικά φόρουμ. Αυτό όμως που διακυβεύεται είναι διαφορετικό. Στο Ρίο, το επιτελείο δημοσίων σχέσεων Burson-Marsteller είχε ενισχύσει μερικές οργανώσεις για να νομιμοποιήσει αποφάσεις που λαμβάνονταν πίσω από κλειστές πόρτες. Στην Κοτσαμπάμπα, συμβαίνει το αντίθετο: οι ενώσεις που είχαν αποκλειστεί από τη διάσκεψη της Κοπεγχάγης παίρνουν τις αποφάσεις. Ούτε η σύγκριση με τα κοινωνικά φόρουμ λειτουργεί πια: θέλουν να αμφισβητήσουν το οικονομικό Φόρουμ του Νταβός και εξορίστηκαν στην άλλη άκρη του κόσμου για να αποφύγουν τις συγκρούσεις που έγιναν στην Ελβετία. Αυτή τη φορά, είναι ο ΟΗΕ που “παίζεται”. Ο Έβο Μοράλες έλαβε υπόψη του το φιάσκο της Κοπεγχάγης και την βούληση των μεγάλων δυνάμεων να παρακάμψουν τις γενικές συνελεύσεις (του ΟΗΕ). Στηρίζεται στην κοινωνία των πολιτών εναντίον των δυτικών κυβερνήσεων.

Ο Έβο Μοράλες και ο υπουργός του των Εξωτερικών David Choquehuanca αντιμετωπίζουν τα περιβαλλοντικά ζητήματα ξεκινώντας από την κουλτούρα τους των ινδιάνων Aymara [7]. Ενώ οι Δυτικοί λένε ότι ξέρουν πόσο είναι απαραίτητο να περιοριστούν οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου προκειμένου να μη διαταραχθεί το κλίμα, εκείνοι λένε ότι δεν μπορούν να συνεχιστούν αυτές οι εκπομπές αφού θεωρούνται επικίνδυνες, είτε αυτό είναι αλήθεια είτε όχι. Ερχόμενοι σε ρήξη με την κυρίαρχη λογική, απορρίπτουν την αρχή των διαπραγματεύσιμων αδειών. Γι 'αυτούς, δεν θα πρέπει να επιτρέπεται, πόσο μάλλον να πωλείται, αυτό που θεωρείται καταστροφικό. Έτσι, παρουσιάζουν μια πλήρη αλλαγή παραδείγματος. Τα ανεπτυγμένα Κράτη, οι στρατοί τους και οι πολυεθνικές τους, έχουν πλήξει την Μάνα Γη, θέτοντας σε κίνδυνο όλη την ανθρωπότητα, ενώ οι αυτόχθονες λαοί έχουν αποδείξει την ικανότητά τους να διαφυλάξουν την Μάνα Γη. Η λύση είναι, συνεπώς, πολιτική: η διαχείριση των μεγάλων χώρων πρέπει να επιστραφεί στους αυτόχθονες πληθυσμούς, ενώ οι πολυεθνικές πρέπει να λογοδοτήσουν για τη ζημιά που έχουν κάνει μπροστά σε ένα διεθνές δικαστήριο.

Η Συνδιάσκεψη της Cochabamba επιβεβαιώνει την ικανότητα των αυτοχθόνων πληθυσμών να πετύχουν εκεί που οι Δυτικοί έχουν αποτύχει. Από αριστερά προς τα δεξιά: Ούγκο Τσάβες, David Choquehuanca και Έβο Μοράλες.

Η Συνδιάσκεψη των Λαών καλεί για την οργάνωση ενός παγκόσμιου δημοψηφίσματος για την ίδρυση μιας Δικαιοσύνης κλίματος και περιβάλλοντος, και για την κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος.

Σύμφωνα με μια μέθοδο που χρησιμοποιείται ήδη σε πολλές διεθνείς διασκέψεις κορυφής που ξεφεύγουν από τον έλεγχο των Αγγλοσαξόνων, ξεκινάει αμέσως από την Ουάσιγκτον μια εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης για να πνιγεί το μήνυμα. Αναπτύσσεται μια πολεμική σχετικά με τις αποκλίνουσες προθέσεις του προέδρου Μοράλες [8]. Όπως και να έχει, η Δυτική πράσινη ιδεολογία δεν είναι πλέον ομόφωνη.

Το δέντρο που κρύβει το δάσος

Κατά τη διάρκεια των 40 χρόνων συζητήσεων στον ΟΗΕ για το περιβάλλον, τα πράγματα δεν έχουν καθόλου βελτιωθεί, το αντίθετο. Πραγματοποιήθηκε όμως μια απίστευτη σειρά από έξυπνα κόλπα: η ευθύνη των Κρατών έχει ξεχαστεί, εκείνη των  πολυεθνικών αποκρύφτηκε, ενώ εκείνες των ατόμων στιγματίστηκαν. Το δέντρο κρύβει το δάσος.

Στις διεθνείς συνόδους κορυφής, κανείς δεν προσπαθεί να αξιολογήσει το ενεργειακό κόστος των πολέμων στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, συμπεριλαμβάνοντας την καθημερινή αερογέφυρα που επιτρέπει να μεταφέρεται από τις ΗΠΑ η υλικοτεχνική υποστήριξη στο πεδίο της μάχης, συμπεριλαμβάνοντας το σιτηρέσιο των στρατιωτών.

Κανείς δεν μετρά τις κατοικήσιμες επιφάνειες που μολύνονται από τα πυρομαχικά με απεμπλουτισμένο ουράνιο, από τα Βαλκάνια έως την Σομαλία, μέσα από την Ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Κανείς δεν θυμάται την γεωργική γη που καταστράφηκε από τον υποκαπνισμό στα πλαίσια του πολέμου κατά των ναρκωτικών στη Λατινική Αμερική ή την Κεντρική Ασία. Ούτε εκείνες που έγιναν στείρες από την διασπορά του Agent Orange, από την ζούγκλα του Βιετνάμ μέχρι τα δασύλλια φοινίκων του Ιράκ.

Μέχρι το συνέδριο της Cochabamba, η συλλογική συνείδηση είχε προφανώς ξεχάσει ότι οι μεγαλύτερες περιβαλλοντικές καταστροφές δεν είναι το αποτέλεσμα συγκεκριμένων τρόπων ζωής, ούτε της δημόσιας βιομηχανίας, αλλά των πολέμων που γίνονται για να μπορούν οι πολυεθνικές να εκμεταλλεύονται τους φυσικούς πόρους, και για την αδίστακτη εκμετάλλευση αυτών των πόρων από αυτές τις πολυεθνικές ώστε να ταΐζονται τα αυτοκρατορικά στρατεύματα. Πράγμα που μας φέρνει πίσω στην αφετηρία μας, όταν ο U Thant ανακήρυσσε την “Ημέρα της Γης” για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ.


Ο Thierry Meyssan είναι Γάλλος διανοούμενος, ιδρυτής και πρόεδρος του Voltaire Network και του συνεδρίου Axis for Peace (Άξονας για την Ειρήνη). Δημοσιεύει αναλύσεις της διεθνούς πολιτικής στον αραβικό τύπο, τον τύπο της Λατινικής Αμερικής, και τον ρωσικό. Τελευταίο δημοσιευμένο βιβλίο: L’Effroyable imposture : Tome 2, Manipulations et désinformations (εκδόσεις JP Bertrand, 2007). Πρόσφατο βιβλίο στα ιταλικά: Il Pentagate. Altri documenti sull’11 settembre (Fandango, 2003).

Μετάφραση στα ιταλικά Matteo Sardini


Επιμέλεια Μετάφρασης: ο Γιώργος του Κλικ


ΠΗΓΗ: voltairenet



[1] Όλες οι εκθέσεις της IPCC είναι διαθέσιμες στα αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά στην ιστοσελίδα της Επιτροπής.

[2] “Discours de Jacques Chirac au sommet mondial sur le développement durable de Johannesburg”, 2 Σεπτεμβρίου 2002.

[3] "Η αλλαγή της παγκόσμιας οικονομίας και η πράσινη κερδοσκοπία”, του Jean-Michel Vernochet, Voltaire Network, 8 Απριλίου 2010.

[4] "Δεν υπάρχει επιστημονική συναίνεση στον ΟΗΕ”, του Thierry Meyssan, Voltaire Network, 17 Δεκεμβρίου 2009.

[5] "Παρέμβαση στη Σύνοδο Κορυφής της Κοπεγχάγης για το Κλίμα", Νικολά Σαρκοζί, Voltaire Network, 17 Δεκεμβρίου 2009.

[6] "Ομιλία στην Κοπεγχάγη”, του Hugo Chávez Frías, Red Voltaire, 16 Δεκεμβρίου 2009.

[7] Βλέπε το ελεύθερο βήμα του στο Los Angeles Times: “Καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής: τα διδάγματα από τους αυτόχθονες λαούς του κόσμου" (διαθέσιμο στο Voltaire Network)

[8] Ο Έβο Μοράλες είχε καταγγείλει τις συνέπειες κατανάλωσης κρέατος με θηλυκές ορμόνες για την υγεία των ανδρών. Οι προθέσεις του ερμηνεύθηκαν  ως ομοφοβικές.

Αυτή η τεχνική απαξίωσης είναι κλασική. Φέρνει στο μυαλό την εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης εναντίον του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β' μετά την ομιλία του στο Μεγάλο Τζαμί της Δαμασκού ή εκείνη κατά του πρωθυπουργού της Μαλαισίας μετά την ομιλία του ενώπιον της Ισλαμικής Διάσκεψης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.