H Oικολογία του Πολέμου (1970-1982)

του Thierry Meyssan

ΤΟ ΚΛΙΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ  1/3

Η περιβαλλοντική συζήτηση μπήκε στην διεθνή πολιτική σκηνή στις αρχές της δεκαετίας του '80. Θετική εξ ορισμού, γρήγορα έγινε μια απαραίτητη ιδιοκτησία της νόμιμης εξουσίας. Οι πιο σημαντικοί αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων, την μια ή την άλλη στιγμή, την οικειοποιήθηκαν. Ενώ οι πιο ρυπογόνες πολυεθνικές χρηματοδότησαν πλουσιοπάροχα τα αρμόδια όργανα του ΟΗΕ. Σε αυτό το άρθρο σε τρία μέρη - που δεν θα ευχαριστήσει ούτε τους οικολόγους, ούτε τους αντιπάλους τους – ο Thierry Meyssan σκιαγραφεί την αμήχανης έμπνευσης ιστορία αυτής της ρητορικής. Η ρητορική αυτή χρησιμοποιήθηκε συχνά για την χειραγώγηση των αγνών συναισθημάτων ή του φόβου για το μέλλον και για την προώθηση αμφισβητούμενων στρατιωτικών ή οικονομικών αποφάσεων.

Voltaire Network  20 Απριλίου 2010

Ο Πρόεδρος Gerald Ford, ο Υπουργός Εξωτερικών Henry Kissinger και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Brent Scowcroft. Μετά από μελέτη των επιπτώσεων της κλιματικής υπερθέρμανσης, και οι τρεις αποφάσισαν, στα τέλη του 1974, ότι η μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού θα ήταν ένας στρατηγικός στόχος των ΗΠΑ.

Η διάσκεψη της Κοπεγχάγης για το κλίμα ήταν ένα παροξυσμικό παράδειγμα της αβύσσου που υπάρχει μεταξύ ενός γεγονότος και της παρουσίασης του από τα μέσα ενημέρωσης.

(ΣτΜ, Αυτή η αναφορά του Thierry Meyssan στην Κοπεγχάγη, όπως και όσες ακολουθήσουν, γίνεται με αφορμή την Σύνοδο του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή που είχε λάβει χώρα στην πρωτεύουσα της Δανίας από τις 7 έως 18 Δεκεμβρίου 2009, μερικούς μήνες πριν την συγγραφή του πρώτου μέρους αυτής της μελέτης. Η Σύνοδος της Κοπεγχάγης θα αναλυθεί σε λεπτομέρεια στο τρίτο μέρος της μελέτης του Meyssan.)

Πριν από το συνέδριο, αρκετές προσωπικότητες θεωρούσαν επικείμενη την Αποκάλυψη αν δεν ενεργούσαμε άμεσα και χαρακτήριζαν τη σύνοδο κορυφής "τελευταία ευκαιρία για την ανθρωπότητα”. Αλλά όταν τελείωσε χωρίς να υπάρξει μια δεσμευτική συμφωνία, αυτές οι ίδιες προσωπικότητες διαβεβαίωναν ότι αυτό δεν ήταν και τόσο κακό: η συμφωνία θα οριστικοποιείτο σε μελλοντικές συναντήσεις και η Αποκάλυψη μπορούσε να περιμένει. Τα κύρια μέσα ενημέρωσης δεν έδωσαν καμία εξήγηση γι' αυτή την ξαφνική μεταστροφή και πέρασαν σε άλλα θέματα.

Για να καταλάβουμε τι πραγματικά συνέβη στην Κοπεγχάγη και τι παίζεται με την “κλιματική απειλή”, θα πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να θυμηθούμε το σύνολο της διαδικασίας που παρήγαγε αυτή τη νέα ιδεολογία και οδήγησε στο σόου της Κοπεγχάγης. Σκοπός μας δεν είναι να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες των κλιματικών αλλαγών οι οποίες, με την πάροδο των αιώνων, οδήγησαν τους ανθρώπους από τη μία περιοχή στην άλλη, ούτε να προβλέψουμε τις επόμενες καθώς και τις μεταναστεύσεις που θα προκαλέσουν. Θα εστιάσουμε την προσοχή μας σε μια άλλη πτυχή του πράγματος: Πως τα σλόγκαν κάποιων μπορούν να γίνουν ψέματα αποδεκτά από όλους; Πώς μπορεί η πολιτική πονηριά να κρυφτεί πίσω από το πρόσχημα της επιστήμης; Και, τέλος, πώς μπορούν ψευδείς συναινέσεις ξαφνικά να καταρρεύσουν;

Μέσα σε 40 χρόνια, τα περιβαλλοντικά ζητήματα χειραγωγήθηκαν για τους πλέον διαφορετικούς πολιτικούς σκοπούς από τον Ρίτσαρντ Νίξον, τον Χένρι Κίσινγκερ, την Μάργκαρετ Θάτσερ, τον Ζακ Σιράκ και τον Μπαράκ Ομπάμα. Κανένας από αυτούς τους ηγέτες δεν πίστεψε ότι οι κλιματικές αλλαγές οφείλονται στον άνθρωπο και ότι απειλούν την επιβίωσή του. Ωστόσο, οι περισσότεροι, αυτό είπαν, και είχαν ένα διαφορετικό συμφέρον να το πουν. Ιδού η ιστορία της πολιτικής οικολογίας σαν πεδίο σύγκρουσης των μεγάλων δυνάμεων.

Η ημέρα της Γης

Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, U-Thant, ανακηρύσσει την «Ημέρα της Γης» ως διαμαρτυρία ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ (εδώ μπροστά από την ιαπωνική Καμπάνα Ειρήνης κατά την πρώτη επέτειο).

Όλα ξεκίνησαν το 1969. Ο ακτιβιστής για την ειρήνη Αμερικανός John McConnell προτείνει στην UNESCO να καθιερώσει μια “Ημέρα της Γης”. Θα πρέπει να εορτάζεται στην εαρινή ισημερία, υπό τη μορφή μιας εργάσιμης ημέρας σε ολόκληρο τον κόσμο, ώστε να ενισχύσει την αίσθηση της ενότητας της ανθρωπότητας, που κατοικεί στο ίδιο πλανήτη.

Αυτό το όνειρο συναντά την υποστήριξη του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, U-Thant. Αυτός βλέπει άλλη μια ευκαιρία να δείξει την αντίθεσή του στον πόλεμο του Βιετνάμ. Για τον Βιρμανό διπλωμάτη, καθώς και για πολλούς Ασιάτες, ο σεβασμός προς το περιβάλλον δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον σεβασμό για την ανθρώπινη ζωή, αλλά είναι μέρος μιας αναζήτησης της αρμονίας που αποκλείει πόλεμο. Ο U-Thant καθιερώνει αυτή την “ημέρα”, αλλά κανένα Κράτος δεν ακολουθεί τη σύσταση του. Όπως και να έχει, ο ίδιος φαντάζεται μια μικρή τελετή κατά την οποία ο ίδιος χτυπάει την ιαπωνική καμπάνα της ειρήνης στον ΟΗΕ και αναφωνεί: “Ας έρθουν ειρηνικές και χαρούμενες μέρες για το όμορφο διαστημόπλοιο, την Γη μας, που συνεχίζει να τρέχει και να γυρίζει μέσα στο ψυχρό διάστημα μαζί με το θερμό και ευαίσθητο φορτίο ζωής της” [1].

Ουάσιγκτον δεν απάντησε άμεσα.

Χωρίς εμφανή σύνδεση με αυτό το περιστατικό, ο γερουσιαστής του Ουισκόνσιν, Gaylord Nelson, προτείνει να εφαρμοστούν για τα αμερικανικά περιβαλλοντικά ζητήματα οι τεχνικές κινητοποίησης της αμερικανικής αριστεράς ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Ανακηρύσσει την Τετάρτη 22 Απριλίου 1970... "Ημέρα της Γης” [2].

Η «Ημέρα της Γης», αμερικανική έκδοση, είναι ένας τρόπος για την άρχουσα τάξη να εκτρέψει από τον στόχο τους αγωνιστές ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ (εδώ η πρώτη σελίδα της Daily News της Νέας Υόρκης).

Επειδή ο Nelson είναι δημοκρατικός, κανείς δεν καταγγέλλει την χειραγώγηση. Αντίθετα, ο κυρίαρχος τύπος ξαναπιάνει την έκκληση του και την υποστηρίζει. Οι New York Times πανηγυρίζουν: “Η αυξανόμενη ανησυχία για την περιβαλλοντική κρίση διατρέχει τα πανεπιστήμια της χώρας, με μια ένταση που, αν συνεχιστεί, θα μπορούσε να υπερκαλύψει την δυσαρέσκεια των φοιτητών κατά του πολέμου στο Βιετνάμ” [3]. Τελικά, πάνω από 20 εκατομμύρια Αμερικανοί συμμετέχουν στην εκδήλωση η οποία συνίσταται πάνω από όλα στον καθαρισμό της πόλης και της υπαίθρου από τα απόβλητα που τις καλύπτουν. Για τον Πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον και τον πανταχού παρόντα σύμβουλο του Χένρι Κίσινγκερ, η επιτυχία είναι ανέλπιστη.

Είναι εφικτό να αποσπαστεί η προσοχή του αντιπολεμικού κινήματος και να κατευθυνθεί η ενέργεια των διαδηλωτών σε άλλους αγώνες. Η οικολογία πρέπει να αντικαταστήσει το πασιφισμό και το ενδιαφέρον για τον τρίτο κόσμο. Αυτή η “Ημέρα της Γης”, αμερικανική εκδοχή, θα αντικαταστήσει επωφελώς εκείνη των Ηνωμένων Εθνών. Ο γερουσιαστής Nelson καλεί τους διαδηλωτές να κηρύξουν τον «πόλεμο για το περιβάλλον» (sic) [4]. Κάτω από την επιρροή του, οι σύλλογοι των φοιτητών ζητούν να αλλάξουν οι προτεραιότητες της στιγμής και να μεταφερθεί ένα μέρος των χορηγήσεων για την Άμυνα προς την κατεύθυνση της προστασίας του περιβάλλοντος. Με τον τρόπο αυτό,  παραιτούνται  της καταδίκης του πολέμου του Βιετνάμ ειδικά, και του ιμπεριαλισμού γενικά [5].

Στα γρήγορα, οι Ρεπουμπλικάνοι ψηφίζουν νομοθεσίες για την ποιότητα του αέρα και του νερού, για την ανάπτυξη φυσικών πάρκων και την προστασία της φυσικής  κληρονομιάς. Ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον δημιουργεί την Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Προστασίας Περιβάλλοντος (US EPA), ενώ 42 Πολιτείες θεσμοθετούν αυτή την ετήσια εκδήλωση.

Με την ευκαιρία της πρώτης «Ημέρας της Γης» (Ντένβερ, 22 Απριλίου 1970), ο Γερουσιαστής Gaylord Nelson κάνει έκκληση για κήρυξη “πολέμου για το περιβάλλον”. Πίσω του, η σημαία του κινήματος, που σχεδιάστηκε από τον Ron Cobb στο μοτίβο της σημαίας ΗΠΑ. Στη θέση των άστρων, ένα Ε και ένα O που κάνουν αναφορά σε κάποια Οργάνωση για το Περιβάλλον. Η νεολαία παροτρύνεται να υπερασπιστεί τη σημαία αυτή, αντί να κάψει την αστερόεσσα.

Η οικολογία είναι πλέον μια “ανησυχία” για την Ουάσιγκτον και απαιτεί και μια ειδική μεταχείριση διεθνώς γιατί πρέπει να εξουδετερωθεί το αντιπολεμικό κίνημα και στον υπόλοιπο κόσμο.

1972: Στοκχόλμη, η 1η “Συνάντηση Κορυφής της Γης” και η Λέσχη της Ρώμης

Ο ΟΗΕ διοργανώνει στη Στοκχόλμη, το 1972, το πρώτο του συνέδριο για το ανθρώπινο περιβάλλον, γνωστό επίσης σαν “πρώτη συνάντηση κορυφής της Γης” [6]. Η γενική γραμματεία του συνεδρίου, υπεύθυνη για τις προπαρασκευαστικές εργασίες, έχει ανατεθεί στον Καναδό Maurice Strong. Αυτός ο ανώτατος υπάλληλος διηύθυνε την Καναδική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης, πρώτη ξαδέλφη της USAID και, όπως και εκείνη, βιτρίνα της CIA [7]. Όντας, εξάλλου, ο Strong διευθυντής του Ιδρύματος Ροκφέλερ, του παραγγέλνει το προπαρασκευαστικό έγγραφο της διάσκεψης “Only One Earth. The care and maintenance of a small planet” (Μόνο μία Γη. Η φροντίδα και η συντήρηση ενός μικρού πλανήτη), που συνέταξε η Βρετανή οικονομολόγος Barbara Ward και ο Γαλλο-Αμερικανός βιολόγος René Dubos. Είναι σαφές ότι οι πόροι του πλανήτη δεν επαρκούν ώστε να ωφεληθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα με την ίδια  οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να ληφθούν προληπτικά μέτρα.

Αν και το θέμα δεν ήταν ακόμα της μόδας, 113 Κράτη συμμετέχουν στη σύνοδο κορυφής. Μόνο δύο αρχηγοί κυβερνήσεων κάνουν το ταξίδι: Ο Olof Palme (πρωθυπουργός της χώρας υποδοχής) και η Ίντιρα Γκάντι (Ινδία), και οι δυο σφοδροί αντίπαλοι της αυτοκρατορικής πολιτικής των ΗΠΑ και του πολέμου του Βιετνάμ. Αντί να ακολουθήσουν την αναμενόμενη κατεύθυνση, αυτοί, από τη διαπίστωση του Ιδρύματος Ροκφέλερ, βγάζουν τα αντίθετα συμπεράσματα από εκείνα των ομιλητών. Ισχυρίζονται ότι εάν οι φυσικοί πόροι δεν επιτρέπουν να επεκταθεί το μοντέλο της δυτικής ανάπτυξης σε όλο τον κόσμο, δεν σημαίνει ότι η ανάπτυξη για όλους είναι αδύνατη, αλλά ότι το δυτικό μοντέλο είναι ακατάλληλο και πρέπει να καταδικαστεί [8].

Η μαρτυρία των κατοίκων του ιαπωνικού νησιού της Minamata – που έχει μολυνθεί από τις βιομηχανικές απορρίψεις υδραργύρου, που έπληξαν τα ψάρια με τα οποία τρέφονται οι κάτοικοι [9] – είναι η ευκαιρία για την πλανητικού επιπέδου αποκάλυψη των κινδύνων ενός καπιταλισμού χωρίς συνείδηση. Η Διάσκεψη δηλώνει ότι τα περιβαλλοντικά προβλήματα υπερβαίνουν τα εθνικά σύνορα και τα μπλοκ. Απαιτούν διεθνή συνεργασία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι συμμετέχοντες αποφασίζουν να δημιουργηθεί το Πρόγραμμα Περιβάλλοντος των Ηνωμένων Εθνών (UNEP).

Μετά το πέρας της Διάσκεψης της Στοκχόλμης, 16 Ιουνίου 1972, ο Γενικός Γραμματέας Maurice Strong (αριστερά) χαιρετά τον Πρόεδρο της συνεδρίασης Ingemund Bengtsson.

Όντας όλα καλά οργανωμένα, οι Αγγλοσάξονες ξαναπιάνουν εξ απαλών ονύχων το θέμα. Προτείνουν η διεύθυνση της UNEP να επανέλθει στον πιστό τους Maurice Strong και η έδρα της οργάνωσης να τοποθετηθεί στο Ναϊρόμπι (Κένυα), όπου ο Strong  ξεκίνησε την καριέρα του ως εκπρόσωπος της εταιρείας πετρελαίου Caltex. Όλα μπαίνουν σε τάξη. Οι συμμετέχοντες αυτής της πρώτης συνόδου κορυφής δίνουν ραντεβού εντός δέκα ετών για να προβούν σε απολογισμό της κατάστασης.

Ο δισεκατομμυριούχος David Rockefeller αγωνίζεται για τον περιορισμό της παγκόσμιας ανάπτυξης. Επιχορηγεί μια δεξαμενή σκέψης, την Λέσχη της Ρώμης [10]. Αυτή πραγματοποιεί μια μελέτη από την ομάδα του Dennis Meadows (Massachusetts Institute of Technology), που δημοσιεύεται με τον τίτλο “The Limits to Growth” (Τα όρια της ανάπτυξης) και γίνεται μπεστ σέλερ. Επαναπροωθεί το ζήτημα που έθεσε ο Thomas Malthus (1766-1834): αυτό της πολύ μεγαλύτερης αύξησης του πληθυσμού και της κατανάλωσης του σε σχέση με τον παραγόμενο πλούτο. Ενώ ο Μάλθους όμως εξέταζε το πρόβλημα υπό την κλίμακα των Βρετανικών Νήσων, η Λέσχη της Ρώμης το επέκτεινε σε παγκόσμια κλίμακα. Τι θα συμβεί στην ανθρωπότητα εάν ο πληθυσμός συνεχίζει να αυξάνεται σχεδόν εκθετικά και αν καταναλώνουμε τους μη ανανεώσιμους φυσικούς πόρους της Γης; Σε κάποια δεδομένη στιγμή, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτό το έλλειμμα και το σύστημα μας θα καταρρεύσει.

Η αναβίωση του μαλθουσιανισμού προκαλεί έκπληξη για την δεκαετία του '70, διότι, εκείνη την εποχή, οι ιστορικοί της δημογραφίας έχουν ήδη ευρέως αποδείξει ότι η αύξηση του πληθυσμού ποικίλλει ανάλογα με τις ανθρώπινες ομάδες και ότι το ποσοστό της θηλυκής γονιμότητας μειώνεται σημαντικά όταν οι γυναίκες αποκτούν πρόσβαση στην εκπαίδευση. Δεν έχει σημασία, η Λέσχη της Ρώμης οικειοποιείται την συζήτηση του UNEP και εστιάζει την προσοχή στο ζήτημα των μη ανανεώσιμων πόρων σε ένα πεπερασμένο κόσμο.

Πέρα από τις μεθοδολογικές επικρίσεις που διατυπώθηκαν εναντίον των μη διαφοροποιημένων μαθηματικών μοντέλων της Λέσχης της Ρώμης και παρά την ελπίδα ότι θα μπορούσαμε να βασιστούμε στην πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας για την επίλυση του προβλήματος, η Δυτική κοινή γνώμη άρχισε να αναρωτιέται πόσο εφικτό θα μπορούσε να είναι το σύστημα της οικονομικής της ανάπτυξης. Ιδιαίτερα καθώς ταυτόχρονα αντιμετώπιζε μια προσωρινή έλλειψη πετρελαίου εξαιτίας του αραβο-ισραηλινού πολέμου, τον Οκτώβριο του 1973.

Στην Ουάσινγκτον, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Henry Kissinger παραγγέλλει μια έκθεση σχετικά με το θέμα [11]. Και όπως ήταν αναμενόμενο, επιβεβαιώνει αυτό που σκέφτεται ο Λευκός Οίκος: δεν είναι τα πλούσια Κράτη που έχουν πρόβλημα, αλλά τα φτωχά Κράτη. Στην έκθεση αυτή διαβάζουμε: "Δεν ξέρουμε αν οι τεχνολογικές εξελίξεις θα επιτρέψουν να θρέψουμε 8 δισεκατομμύρια ανθρώπους, πόσο μάλλον 12 δισεκατομμύρια στον 21ο αιώνα. Δεν μπορούμε να είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι οι κλιματικές αλλαγές κατά την επόμενη δεκαετία δεν θα δημιουργήσουν σημαντικές δυσκολίες για να τραφεί ένας αυξανόμενος πληθυσμός, ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες που ζουν πάντα σε περιθωριακές και ευαίσθητες συνθήκες. Υπάρχει σίγουρα μια πιθανότητα ότι η σημερινή ανάπτυξη τείνει προς μαλθουσιανές συνθήκες σε πολλές περιοχές του κόσμου” [12]. Με βάση αυτό, η Ουάσιγκτον αποφασίζει να βοηθήσει υπό προϋποθέσεις την οικονομική ανάπτυξη του τρίτου κόσμου με προγράμματα ελέγχου των γεννήσεων, να κατευθύνει την δράση του Ταμείου των Ηνωμένων Εθνών για τον Πληθυσμό προς την ίδια κατεύθυνση, και να υποστηρίξει ορισμένα φεμινιστικά κινήματα ανά τον κόσμο.

Ο τραπεζίτης Ντέιβιντ Ροκφέλερ, συνιδρυτής της Λέσχης Bilderberg, ιδρυτής της Τριμερούς Επιτροπής (Trilateral Commision), πρώην διευθυντής του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (Council on Foreign Relations) και χορηγός της Λέσχης της Ρώμης (Club of Rome).

Το ιδεολογικό ρεύμα του Rockfeller προσδιορίζεται όχι ως "μαλθουσιανό", αλλά ως "νεομαλθουσιανό" επειδή τάσσεται υπέρ της εξάπλωσης του αντισυλληπτικού χαπιού και της άμβλωσης, την στιγμή που οι λύσεις αυτές θα είχαν προκαλέσει τον αποτροπιασμό του πάστορα Μάλθους, ένθερμου υποστηρικτή της υποχρεωτικής αποχής. Ωστόσο, αυτό το δόγμα γίνεται καλύτερα κατανοητό αν τοποθετηθεί στο ιστορικό του πλαίσιο. Στο τέλος του δέκατου όγδοου αιώνα, η πείνα μαίνεται στην Αγγλία. Ο νόμος υποχρεώνει τις ενορίες να ταΐζουν τους φτωχούς, πράγμα που προκαλεί την πτώχευση της ενορίας του πάστορα Μάλθους. Τότε, αυτός παρατηρεί ότι οι φτωχοί έχουν μια γονιμότητα πολύ υψηλότερη από εκείνη των πλουσίων. Έτσι γίνονται όλο και πιο πολλοί και αναμένεται ότι η επιβάρυνση που αντιπροσωπεύουν για την κοινότητα θα συνεχίσει να αυξάνεται εκθετικά, ενώ τα εισοδήματα της ενορίας δεν αυξάνονται παρά αριθμητικά. Με τρόπο αμείλικτο θα έρθει η στιγμή που δεν θα είναι πλέον δυνατόν να τραφούν οι αναξιοπαθούντες και τότε αυτοί θα κάνουν την επανάσταση, όπως έγινε στην Γαλλία.

Με τον Ψυχρό Πόλεμο σε εξέλιξη, οι νεομαλθουσιανοί ακολουθούν την ίδια λογική, αλλά αυτή τη φορά από τον φόβο ότι οι πεινασμένοι άνθρωποι θα προστρέξουν στην αγκαλιά του σοβιετικού κομμουνισμού. Έτσι βάζουν κάποια όρια στον φιλελευθερισμό και ισχυρίζονται ότι ο καπιταλισμός πρέπει να προστατεύεται ταυτόχρονα τόσο από μια κρατικά ελεγχόμενη πρόσβαση στους φυσικούς πόρους του πλανήτη, όσο και από μια αυταρχική δημογραφική μείωση στον τρίτο κόσμο.

Ας πάμε πίσω στην πετρελαϊκή κρίση του 1973. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ισραήλ, υπάρχουν ανησυχίες για τα μέσα πίεσης που διαθέτουν οι αραβικές χώρες που παράγουν πετρέλαιο. Ο Χένρι Κίσινγκερ, ο Edward Luttwak και ο Lee Hamilton αναλαμβάνουν να προστατεύσουν στρατιωτικά την πρόσβαση των ΗΠΑ στο πετρέλαιο του Κόλπου. Το 1979, οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν να υποφέρουν από οικονομικές δυσκολίες. Στο Λευκό Οίκο, ο σύμβουλος Εσωτερικών Υποθέσεων, Stuart Eizenstat, προτείνει να γίνει ο ΟΠΕΚ το εξιλαστήριο θύμα. Στο τέλος, ο πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ (μέλος της Τριμερούς Επιτροπής, άλλο think tank που χρηματοδοτείται από τον David Rockefeller και του οποίου ηγείται ο Zbigniew Brzezinski) κάνει την περίφημη ομιλία του περί “κρίσης εμπιστοσύνης” [13]. Τονίζει την ανάγκη των ΗΠΑ για πρόσβαση στην ενεργειακή ανεξαρτησία προκειμένου να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους στο οικονομικό τους μέλλον. Έξι μήνες αργότερα, ανακοινώνει ότι η πρόσβαση των ΗΠΑ στους ενεργειακούς πόρους που απαιτούνται για την οικονομία τους αναβαθμίζεται σε στρατηγική προτεραιότητα [14]. Η απόφαση αυτή θα οδηγήσει λίγο αργότερα στη δημιουργία της Centcom (ΣτΜ Στρατηγική Διοίκηση των ΗΠΑ με περιοχή ευθύνης την ΜΑ, την Βόρεια Αφρική και την Κεντρική Ασία) καθώς και, πολύ αργότερα, στις προσπάθειες  αναδιαμόρφωσης της λεγόμενης Ευρύτερης Μέσης Ανατολής.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, ομάδες της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ με βάσεις στην Ταϊλάνδη διεξήγαγαν έναν κλιματικό πόλεμο στο Λάος επί 5 χρόνια. Κάθε ομάδα αποτελούνταν από δύο C-130 που συνοδεύονταν από δύο F-4 (φωτογραφία που τραβήχτηκε την 31η Ιουλίου 1968, με την ευκαιρία της 500ής εναέριας εξόδου).

Το 1975, η πτώση της Σαϊγκόν σηματοδοτεί το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ και τη Νοτιοανατολική Ασία. Η εκτίμηση που μπορούμε να κάνουμε μας επιτρέπει να αναδειχθεί ο περιβαλλοντικός και ο κλιματικός πόλεμος που έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε αυτή την περιοχή. Το Πεντάγωνο είχε παραγγείλει από την Dow Chemical και την Monsanto να κατασκευάσουν τα "ζιζανιοκτόνα του ουράνιου τόξου”, μεταξύ των οποίων το πιο διάσημο, το ''Agent Orange”, βασιζόταν σε διοξίνες. Αυτά τα χημικά παράγωγα  χρησιμοποιήθηκαν σε μαζική κλίμακα και για μεγάλες χρονικές περιόδους, πρώτα για να καταστραφούν οι καλλιέργειες ρυζιού και να πεινάσει ο πληθυσμός, και ύστερα για να ισοπεδωθούν τα δάση όπου κρύβονταν οι αντιστασιακοί (operation Ranch Hand). Συνολικά, 2,5 εκατομμύρια εκτάρια δηλητηριάστηκαν και πέντε εκατομμύρια άνθρωποι μολύνθηκαν σε διαφορετικά επίπεδα [15]. Το Πεντάγωνο είχε επίσης διατάξει να ριχτεί επάνω στα σύννεφα του Λάος ιωδιούχος άργυρος ώστε να προκληθούν καταρρακτώδεις βροχές, να παραταθεί η περίοδος των μουσώνων ώστε να αχρηστευθεί το “μονοπάτι του Χο Τσι Μινχ”, μέσω του οποίου γίνονταν οι προμήθειες για την αντίσταση στο νότιο Βιετνάμ (operation Popeye) [16].

Μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης αποφασίστηκε ότι πριν από κάθε συζήτηση για τα οικολογικά ζητήματα, είναι απαραίτητο να αποκλείονται οι περιβαλλοντικοί και κλιματικοί πόλεμοι. Η Ουάσιγκτον και η Μόσχα, καταργούν χωρίς διεθνή διαπραγμάτευση την διεθνή σύμβαση για απαγόρευση της χρήσης τεχνικών περιβαλλοντικής τροποποίησης για στρατιωτικούς σκοπούς ή για οποιοδήποτε άλλο εχθρικό σκοπό. Αυτό υιοθετήθηκε απρόθυμα από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, στο τέλος του 1976. Το έγγραφο είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε οι δύο υπερδυνάμεις διατηρούν τη δυνατότητα χρήσης διαφόρων μέσων ώστε να παρακάμψουν τις απαγορεύσεις που οι ίδιες απαιτούν από τις άλλες χώρες. Τώρα οι περιβαλλοντικοί και κλιματικοί πόλεμοι δεν υπάρχουν πλέον - στη θεωρία. Επομένως, είναι ανώφελο να μιλάμε γι' αυτούς.

(Συνεχίζεται ...)

Thierry Meyssan

Ο Thierry Meyssan είναι Γάλλος διανοούμενος, ιδρυτής και πρόεδρος του Voltaire Network και του συνεδρίου Axis for Peace (Άξονας για την Ειρήνη). Δημοσιεύει αναλύσεις της διεθνούς πολιτικής στον αραβικό τύπο, τον τύπο της Λατινικής Αμερικής, και τον ρωσικό. Τελευταίο δημοσιευμένο βιβλίο: L’Effroyable imposture : Tome 2, Manipulations et désinformations (εκδόσεις JP Bertrand, 2007). Πρόσφατο βιβλίο στα ιταλικά: Il Pentagate. Altri documenti sull’11 settembre (Fandango, 2003).

μετάφραση (στα ιταλικά)

Matteo Sardini

Επιμέλεια Μετάφρασης: ο Γιώργος του Κλικ

ΠΗΓΗ: Оdnako (Ρωσία) μέσω voltairenet

[1] « May there be only peaceful and cheerful Earth Days to come for our beautiful Spaceship Earth as it continues to spin and circle in frigid space with its warm and fragile cargo of animate life ».

[2] Nelson Earth Day.

[3] « Rising concern about the “environmental crisis” is sweeping the nation’s campuses with an intensity that may be on its way to eclipsing student discontent over the war in Vietnam.. », στο « “Environmental Crisis” May Eclipse Vietnam as College Issue », του Gladwin Hill, The New York Times, 30 Νοεμβρίου 1969.

[4] Στα συμφραζόμενα, αυτή η έκφραση αναφέρεται και στον πόλεμο του Βιετνάμ, και στον πόλεμο κατά της φτώχειας (1964) του προέδρου Lyndon Johnson.

[5] Η ίδια στρατηγική θα χρησιμοποιηθεί στην Γερμανία με την χρηματοδότηση των  Grünen. Τότε η Washington ήθελε να μπλοκάρει την γερμανική αντιπολίτευση προς το Νατο και μετά, με την επανένωση, να εξουδετερωθούν οι νεαροί κομουνιστές της πρώην  DDR.

[6] Ντοκουμέντα της Συνόδου UNEP 

[7] Βλέπε: «L’USAID et les réseaux terroristes de Bush», του Edgar Gonzàlez Ruiz, Réseau Voltaire, 17 Αυγούστου 2004.

[8] Η θέση του Olof Palme πρέπει να αντιμετωπισθεί στα πλαίσια της έντασης μεταξύ Σουηδίας και ΗΠΑ, που θα εκδηλωθεί 6 μήνες αργότερα με την μεταξύ τους διπλωματική κρίση.

[9] Δέκα πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε για την ασθένεια της Minamata, του Minamata Disease Municipal Museum.

[10] Η Λέσχη της Ρώμης δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Ιταλού βιομηχάνου  Aurelio Peccei (εκείνη την εποχή πολύ δραστήριος στην Λατινική Αμερική) και του επιστημονικού διευθυντή του OCSE Alexander King, χάρη στην οικονομική υποστήριξη της οικογένειας Agnelli (για την οποία ο Peccei είχε εργαστεί). Η αρχική ιδέα ήταν να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο forum που να συνέδεε οικονομικά και περιβαλλοντικά ζητήματα. Αυτός ο στόχος λίγο πολύ επιτεύχθηκε με την δημιουργία του UNEP. Η Λέσχη της Ρώμης που τώρα χρηματοδοτείται από τους Rockfeller, εγκατέλειψε την μεθοδολογική της προσέγγιση για να μετατραπεί σε εκπρόσωπο του μαλθουσιανισμού. Μερικοί εκπρόσωποι στην ιδρυτική συνεδρίαση της Λέσχης (Απρίλιος 1968) είχαν ήδη απομακρυνθεί μετά την δημοσίευση της μελέτης Meadows (Μάρτιος 1972).

[11] National Security Study Memorandum 200. Implications of Worldwide Population Growth For U.S. Security and Overseas Interests (Επιπτώσεις της Παγκόσμιας Αύξησης Πληθυσμού για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και στο εξωτερικό), γνωστό σαν “Rapport Kissinger”, 10 Δεκεμβρίου 1974. Το έγγραφο αυτό παρέμεινε μυστικό μέχρι τον αποχαρακτηρισμό του το 1989, όταν έγινε αντικείμενο έντονης πολεμικής.

[12] “We do not know whether technological developments will make it possible to feed over 8 much less 12 billion people in the 21st century. We cannot be entirely certain that climatic changes in the coming decade will not create great difficulties in feeding a growing population, especially people in the LDCs who live under increasingly marginal and more vulnerable conditions. There exists at least the possibility that present developments point toward Malthusian conditions for many regions of the world”.

[13] Τηλεοπτικό διάγγελμα γνωστό σαν « The crisis of confidence speech », του Jimmy Carter, 15 Ιουλίου 1979.

[14] Ομιλία για την κατάσταση της Ένωσης του Jimmy Carter, 23 Ιανουαρίου 1980.

[15] Το Agent Orange είχε ήδη χρησιμοποιηθεί από τις ΗΠΑ στην Κορέα, αλλά με πιο περιορισμένο τρόπο. Και η βραζιλιάνικη κυβέρνηση και η πολυεθνική Alcoa το χρησιμοποίησαν στο τέλος της δεκαετίας 1970 και αρχές δεκαετίας 1980 για να καταστρέψουν μέρος του δάσους και να διώξουν τους αυτόχθονες για λόγους εξορυκτικής εκμετάλλευσης και για την κατασκευή του φράγματος του Tucuruì.

[16] Operation PopEye, γνωστή και σαν Operation Intermediary ή Operation Compatriot (2602 απογειώσεις C-130 μεταξύ 20 Μαρτίου 1967 και 5 Ιουλίου 1972). Βλέπε:  “Rainmaking Is Used As Weapon by U.S.” (Η τεχνητή βροχή χρησιμοποιείται σαν όπλο από τις ΗΠΑ), “Cloud-Seeding in Indochina Is Said to Be Aimed at Hindering Troop Movements and Suppressing Antiaircraft Fire, Rainmaking Used for Military Purposes by the U.S. in Indochina Since ’63” (Η σπορά νεφών στην Ινδοκίνα λέγεται ότι στοχεύει στην παρεμπόδιση των κινήσεων στρατού και την καταστολή των αντιαεροπορικών πυρών. Η πρόκληση βροχοπτώσεων χρησιμοποιείται για στρατιωτικούς σκοπούς στην Ινδοκίνα από το 1963), του Seymour Hersh. The New York Times, 3 Ιουλίου 1972. Spacecast 2020: “Into the Future. The U. S. Air Force Vision of Their Future, Possibilities, Capabilities, Technologies in the Pursuit of National Security objectives”, US Department of Defense” (Προς το μέλλον. Η αντίληψη της αεροπορίας των ΗΠΑ για το μέλλον – Δυνατότητες, Ικανότητες, Τεχνολογίες στην αναζήτηση στόχων Εθνικής Ασφάλειας), Air University, 1994. Στην πραγματικότητα το Πεντάγωνο διέθετε μια μονάδα έρευνας για περιβαλλοντικό πόλεμο, με το όνομα “Defense Environmental Services” (που ιδρύθηκε το 1966 από τον Cyrus Vance).