Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΡΟΤΑΚΟΥ

Του Καϊτζή Ανδρέα*

Το τρίτο μνημόνιο που υπερψηφίστηκε από τα… «συνεταιράκια» του δωσιλογισμού, οδηγεί σε πλήρη αφανισμό τη μικρομεσαία αγροτιά και βάζει οριστική ταφόπλακα στον καθημαγμένο πρωτογενή τομέα της οικονομίας. Είναι αδύνατο, το μικρομεσαίο αγροτικό νοικοκυριό να αντέξει το βάρος της υπερφορολόγησης και της εκτίναξης του κόστους παραγωγής. Ταυτόχρονα το κλείσιμο των ασφαλιστικών ταμείων είναι αναπόφευκτο, μετά από την λεηλασία των ταμείων από PSI, κεφαλαιοποιήσεις τραπεζών και δέσμευση των ταμειακών διαθεσίμων για αποπληρωμή δόσεων του χρέους. Αυτό που πραγματικά συμβαίνει με την διάλυση του ΟΓΑ είναι η αποσύνδεση του αγρότη από την καθεαυτού αγροτική ιδιότητά του και η μετατροπή του σε κάτι διαφορετικό, κάτι σαν έμπορο. Το επόμενο βήμα είναι η σφαγή της αγροτιάς στην αρένα της συμβολαιακής γεωργίας. 

Συμβολαιακή γεωργία

Η τράπεζα Πειραιώς, αφού πρώτα καρπώθηκε το κερδοφόρο κομμάτι της πρώην Αγροτικής Τράπεζας, σαν προτεραιότητα θέτει την συμβολαιακή γεωργία. Ήδη, σ' αυτό το παιχνίδι συμμετέχουν περίπου 15.000 αγροτοκτηνοτρόφοι και 150 συνεταιρισμοί κι επιχειρήσεις εμπορίας και μεταποίησης αγροτικών προϊόντων σε ολόκληρη την χώρα ενώ τα συνολικά κονδύλια πίστωσης που έχουν χορηγηθεί αγγίζουν το μισό δισ. ευρώ.

Η τράπεζα κάνει ένα "προξενιό" παραγωγού και εμπόρου, ένα συμβόλαιο δηλαδή, την καλή εκτέλεση του οποίου εγγυάται υπό όρους. Μ' αυτό το συμβόλαιο, η τράπεζα εξασφαλίζει στους παραγωγούς "την απαιτούμενη ρευστότητα τη στιγμή που τη χρειάζονται" αλλά και "εγγυημένη πληρωμή της παραγωγής", η οποία θα διατεθεί στον συμβαλλόμενο έμπορο σε προκαθορισμένη ημερομηνία και προκαθορισμένη τιμή.

Με την πρώτη ματιά, δεν φαίνεται κάτι κακό σε όλα τούτα. Ο παραγωγός πάει με την σιγουριά ότι έχει εξασφαλισμένη την πώληση των προϊόντων του σε συγκεκριμένη τιμή και ο έμπορος μπορεί να προγραμματίσει την δουλειά του με την βεβαιότητα ότι θα έχει ό,τι χρειάζεται την κατάλληλη στιγμή και με δεδομένη τιμή. Άλλωστε, η προσυμφωνία παραγωγού-αγοραστή είναι κάτι που γίνεται πολλά χρόνια τώρα. Η τραπεζική συμβολαιακή προσφέρει επί πλέον, τόσο στον παραγωγό όσο και στον έμπορο, την σιγουριά ότι θα έχουν αρωγό τους την τράπεζα αν πάει κάτι στραβά. Μόνο που όλα τούτα μάλλον ακούγονται πολύ "αγγελικά φτιαγμένα". 

Ας δούμε όμως τι πραγματικά συμβαίνει. Το επιτόκιο της χρηματοδότησης εξαρτάται από το είδος της παραγωγής. Έμμεσα, δηλαδή, η τράπεζα υποδεικνύει στον αγρότη τι να φυτέψει στο μποστάνι του ή τι ζωντανά να θρέψει στο μαντρί του, αφού π.χ. του δίνει δανεικά με 4% αν βάλει μπρόκολα και με 8% αν βάλει κουνουπίδια ενώ δεν του δίνει καν δανεικά αν βάλει παντζάρια. Με ποιό κριτήριο κάνει αυτές τις επιλογές η τράπεζα; Μα, με κριτήριο το τι ζητούν οι έμποροι με τους οποίους συμβάλλεται! 

Σε τελική ανάλυση, ο παραγωγός δεν αποφασίζει ούτε πότε θα σπείρει ούτε τι σπόρο θα χρησιμοποιήσει ούτε τι λιπάσματα θα ρίξει ούτε πότε θα θειαφίσει ούτε πότε θα κλαδέψει. Άλλοι θα του υποδείξουν τα πάντα, από το πού θα αγοράσει σπόρους ή λιπάσματα και τι είδους μέχρι το πώς θα μεταφερθούν τα προϊόντα του μετά την συγκομιδή. Με άλλα λόγια, ο πρώην ανεξάρτητος παραγωγός μετατρέπεται σε ενεργούμενο της τράπεζας και των μεγαλεμπόρων και καταντάει απλός εργάτης στο δικό του χωράφι, με αντάλλαγμα ένα κομμάτι ψωμί, που κι αυτό είναι αμφίβολο αν θα του μείνει στο τέλος. Στην Ινδία η Mosanto με τη συμβολαιακή γεωργία οδήγησε σε αυτοκτονία 100.000 Ινδούς αγρότες.

Σε μια οργανωμένη κοινωνία η παραγωγή γίνεται με τρόπο που να ικανοποιεί τις ανάγκες τού κοινωνικού συνόλου. Με την τραπεζική συμβολαιακή γεωργία, το τι θα παραχθεί δεν εξαρτάται από κανέναν οικονομικό νόμο και από καμμιά κοινωνική ανάγκη αλλά από τις συμφωνίες, έχουν τα μονοπώλια κι οι μεγαλέμποροι. Το σύνολο των προϊόντων που παράγονται με την συμβολαιακή γεωργία προορίζεται για εξαγωγή. Έτσι η εγχώρια ζήτηση θα πρέπει να συνεχίσει να καλύπτεται από εισαγωγές, 

Δεν είναι τυχαίο το ότι η τραπεζική συμβολαιακή γεωργία-κτηνοτροφία προωθείται σε μια περίοδο που η συντριπτική πλειοψηφία των παραγωγών αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ρευστότητας και ενώ κάθε νέα καλλιεργητική περίοδος ξεκινάει με μεγαλύτερα προβλήματα από την προηγούμενη. Ούτε είναι τυχαίο το ότι, παράλληλα με όλα αυτά, διπλασιάζεται η φορολογία των αγροτών και τριπλασιάζεται η ασφάλισή τους, πολλαπλασιάζοντας τα οικονομικά προβλήματά τους. Είναι πολύ λογικό, λοιπόν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι να βλέπουν την συμβολαιακή γεωργία ως σανίδα σωτηρίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το "σχέδιο Στουρνάρα", το οποίο ο τότε υπουργός οικονομικών υπέβαλε στο Γιούρογκρουπ στις αρχές Μαΐου 2014 (*), έκανε λόγο για κλείσιμο των 1.800 ελαιοτριβείων που λειτουργούν στον τόπο μας και αντικατάστασή τους από 2-3 μεγα-ελαιοτριβεία, τα οποία θα επεξεργάζονται το σύνολο του ελαιοκάρπου της χώρας, 
για κλείσιμο όλων των μονάδων συσκευασίας αγροτικών προϊόντων και αντικατάστασή τους με 2-3 μεγάλες μονάδες και για ίδρυση μιας μόνο εταιρείας διακίνησης αγροτικών προϊόντων, της Greek Foods Company (είχε έτοιμο και το όνομα ο υπουργός;), η οποία θα είναι είτε ιδιωτική (καμία έκπληξη) είτε ΣΔΙΤ (καμία έκπληξη, επίσης).

Το ΕΠΑΜ θεωρεί ότι μόνο με το εθνικό μας νόμισμα και σε συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης, μπορεί να χρηματοδοτηθεί η αγροτική παραγωγή ποιοτικά και αποτελεσματικά. Κάτω από την υποστήριξη ενός εθνικού σχεδίου παραγωγής με κρατικό προστατευτισμό της εγχώριας παραγωγής. Πρέπει να σταματήσουμε να περιμένουμε από τις επιδοτήσεις φάντασμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που καταδίκασαν τον αγροτικό κόσμο σε μια σχέση εξάρτησης με το διαπλεκόμενο πολιτικό σύστημα ή τη συμβολαιακή γεωργία, που θα σημάνει τον θάνατο του μέσου αγρότη. 

Επιπλέον, επιβάλλεται αφ’ ενός η άμεση διαγραφή όλων των ιδιωτικών χρεών που βαρύνουν τους υπερχρεωμένους παραγωγούς και αφ’ εταίρου η αντιμετώπιση των καρτέλ χονδρεμπόρων και μεσαζόντων. Μόνον έτσι θα εξασφαλιστούν, τόσο οι χαμηλές τιμές αγοράς για τον καταναλωτή, όσο και ικανοποιητικές τιμές για τον παραγωγό.
Τέλος, η άγρια καταστολή της ογκώδους και δυναμικής διαδήλωσης των αγροτών και κτηνοτρόφων στην πλατεία Συντάγματος, κατέδειξε για μια ακόμα φορά τις πραγματικές προθέσεις των κυβερνώντων: Ο,τι αντιστέκεται, πατάσσεται! Αυτή η λογική του αδίστακτου ολοκληρωτισμού, δεν αντιπαλεύεται, παρά μόνο με ενότητα, οργάνωση και σθεναρή αντίσταση μέχρι τέλους, με έναν κοινό και μοναδικό στόχο για όλες ανεξαιρέτως τις επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες:

Ανατροπή του κατοχικού καθεστώτος της αποικιοκρατικής κηδεμονίας!

* Ο Ανδρέας Καϊτζής είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ.

ΠΗΓΗ: kaitzisandreas